×

Recensie

Pop

04 februari 2011

The Gaddabouts

The Gaddabouts

Geschreven door: Norbert Tebarts

Uitgebracht door: RacecarLotta Records

The Gaddabouts The Gaddabouts Pop 2.5 The Gaddabouts – The Gaddabouts Written in Music https://writteninmusic.com

Nog maar kort geleden schreef WiM al over Edie Brickell, de Amerikaanse singer-songwriter die na vijf jaren met een nieuw soloalbum kwam. Mocht je dat hebben gemist óf de naam zegt je niet veel, de recensie is uiteraard nog te lezen. Voor wie dit niet nodig is beginnen we maar meteen te vertellen over The Gaddabouts.

De band is vernoemd naar drummer Steve Gadd, een levende drumlegende die in het verleden speelde voor Paul Simon, Steely Dan, Joe Cocker, Eric Clapton, Chick Corea en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Niet dat hij het enige bandlid van naam is trouwens. Naast Gadd en Brickell spelen in de band namelijk nog bassist Pino Palladino (die speelde met Elton John, Paul Young, The Who, John Mayer en zelfs met ‘onze’ Alain Clark) en gitarist Andy Fairweather-Low (die ook met een lange lijst van artiesten werkte, zoals Roger Waters, Eric Clapton, Gerry Rafferty en Bill Wyman’s Rhythm Kings). Een band met zo veel talent móet natuurlijk wel kwaliteit leveren. En dat doen ze ook. De logische vervolgvraag is dan, of het ook een beetje klinkt. Daarom, van de namen over naar de muziek:

Het album begint met de ritmische aanstekelijke popnummers Never So Far Away en Let It Slide. Wat opvalt is dat daarna een blik aan invloeden open wordt getrokken: Remind Me neigt door de piano naar variété, My Heart krijgt door de accordeon een gypsy-feel. Met They Say Everything wordt het ineens jazzy, om via de country-invloeden op Mad Dog over te gaan naar een bluesy Gonna Hold On. Daarna lijkt de band uitgespeeld te zijn en wordt het met Good Day wat meer de pop zoals aan het begin van het album. Veel invloeden dus, wat voor de liefhebber van afwisseling prettig kan zijn. Aan de andere kant, daarmee wordt het wel moeilijk om aan te geven wat ‘het geluid’ van The Gaddabouts is.

Wat jammer ook is, is dat de enige stem die je hoort die van Brickell is. Niet dat daarmee iets mis is natuurlijk, zij zingt prachtig. Toch, The Gaddabouts maken muziek die zich bij uitstek leent voor achtergrondzang en meerstemmige delen. Oftewel, een duidelijk voorbeeld dat je wel degelijk iets kunt missen wat je niet hoort.

Kwalitatief valt er niets, maar dan ook niets aan te merken op dit album: je hoort dat je te maken hebt met muzikanten die hun instrumenten tot in de kleinste details beheersen. Toch zou je dat ook het nadeel kunnen noemen: het zijn hele goede muzikanten die nummers spelen, meer niet. De muziek kent niet die voor kippenvel noodzakelijke rafels. Het zijn nummers die bulken van kwaliteit, maar helaas niet van de ziel.



  1. Never So Far Away
  2. Let It Slide
  3. Remind Me
  4. My Heart
  5. They Say Everything
  6. Mad Dog
  7. Gonna Hold On
  8. Good Day
  9. Good for Me
  10. More Than Anybody
  11. Feelin' Better