Ontspannen muziek maken, moeiteloos uit alle vaten tappen, met een direct en eerlijk akoestisch geluid spelen, dat is wat deze vier meestermusici in de Avatar-studio van Manhattan deden. Niks geen schaven, overdubben, samplen etc. Zingen, spelen, zingen en spelen. Net als bij jazzgroepen die meestal deze studio bevolken. Ideeën, schetsen die in de studio spelenderwijs vorm krijgen, songs die spontaan in de studio ontstaan en op de plaat belanden. Uit alle hoeken van het Noord-Amerikaans muzikaal landschap en vooral uit het zuiden – alhoewel, af en toe klinkt het ook onvervalst Iers. Spontaan, eenvoudig maar niet simpel, krachtig, een niet aflatende flow. Jammer dat het na zeventien stukken al afgelopen is. Zo kun je dus ook muziek maken en laten klinken. Opdat we dat niet vergeten!

Het heeft onmiskenbaar iets van het shooting-rubberbands-at-the-stars-gevoel dat ook deze rijpe volwassenen nog zo mooi drijft en laat vliegen: meesterdrummer Steve Gadd, de uit Wales afkomstige gitaristen Andy Fairweather Low en Pino Palladino samen met de onweerstaanbare zangeres Edie Brickell. Fairweather Low en Paladino zijn ras-musici die een enorm bereik bestrijken zonder zich in heldendom uitputten. Bij Fairweather Low begon het lang geleden met Amen Corner en leidde langs Clapton en anderen van dat kaliber. En wat te denken van een speler als Palladino die bij The Who basde en met Roy Hargrove en Manu Katché werkte! Geweldig ook het bariton-beest Ronnie Cuber en de gasten op hammond, vibrafoon, piano en accordeon (soms zou je kunnen denken dat ook J.J. Cale erbij zat koffie te drinken). Zelfs bij een afgezaagd begin van een song, het komt allemaal goed, no worry. Ook de fadeouts storen na een paar stukken niet meer. Het blijft doorzoemen, vreugde maakt zich meester, muziek speelt de eerste viool. Daarmee is voorlopig alles gezegd. Nu eerst aanschuiven en luisteren. Meer daarna.