Na een paar halfslachtige The Chameleons reünies onder de ChameleonsVox noemer en het overlijden van oer bandlid John Lever, krabbelt bassend boegbeeld Mark Burgess langzaam overeind. Hij pakt zijn vriendschap met de oorspronkelijke gitarist Reg Smithies weer op en met drummer Todd Demma als vervanger van John Lever, Danny Ashberry voor het toetsenwerk en bonusgitarist Stephen Rice staat er weer een stabiel fundament.

Mark Burgess blijft net als de sociale geuzenvechter Justin Sullivan van New Model Army het boegbeeld van een vergeten generatie. Een idealist in hart en nieren. De terecht hooggewaardeerde Script of the Bridge plaat krijgt gelukkig al jaren die befaamde cultstatus toegedeeld, en eindelijk verschijnt er nu weer ouderwets nieuw werk.

Later dit jaar komt de volledige Arctic Moon plaat uit, nu worden we met de Where Are You? EP verblijd. Slechts drie nummers, en in een vreemde ietwat vrouwonvriendelijke hoes gestoken. Jammer dat Reg Smithies niet meer met tekenpotlood tekeer gaat, zijn ontwerpen voor de oudere platen blijven indrukwekkend. Maar goed, het draait dus vooral om de muziek. Houden ze aan die loeiharde gitaarsound van de laatste tournee vast of zit er nog genoeg aanstekelijke romantische nostalgische postpunk soep ingrediënten in verwerkt.

Where Are You? is vooral een cadeautje voor de groeiende groep aan liefhebbers. Leeftijdsgenoten, maar ook een nieuwe jongere aanwas die niet met The Chameleons zijn opgegroeid. Mark Burgess twijfelt in eerste instantie. Is zijn mening nog relevant, bezit hij nog dat creatieve vermogen, of hervalt de zanger in een herhaling van zetten. Reg Smithies zorgt ervoor dat hij die onzekerheid overwint, haalt het vertrouwen naar boven, en is mede verantwoordelijk voor de composities.

Where Are You? is ouderwets puntig, al neigt het meer naar een Amerikaanse rocksound toe. Niet helemaal vreemd trouwens, daar worden ze twee jaar geleden met een gezamenlijke trio tournee met The Mission en Theatre of Hate al massaal omarmd. Het is toch even slikken, in de jaren tachtig ging deze overstap bij bands als U2, Simple Minds en The Cult ten koste van hun puurheid en geloofwaardigheid. Die bevlogen spirit van weleer hoor ik nog niet helemaal terug, al blijft Mark Burgess geweldig goed bij stem. Er zitten genoeg tekstuele verwijzingen naar Het Beloofde Land in, dus het is wel degelijk een bewuste keuze.

Hij benadrukt het spelplezier, de liefde voor de muziek en het feit dat hij nog steeds meetelt, die bevlogenheid is nog steeds aanwezig. Och, als ze zich zo krachtig presenteren, mag ik wat milder met mijn kritiek zijn. Des te verrassend is het dat juist Danny Ashberry het grote verschil maakt. Zijn galmende duistere keyboardpartijen plaatsen je weer midden in de jaren tachtig, en het tweede gedeelte van de track heeft wel die overtuiging. Het is even wennen, maar al snel voelt het vertrouwd aan.

De valse Endlessly Falling koortjes zitten erg op het randje. Dat Mark Burgess weinig stemverlies heeft geldt niet voor de overige bandleden. Onwennig onzeker worstelen ze zich er doorheen. Laten we hopen dat dit nummer in de uiteindelijke eind mix nog flink onder handen genomen wordt, of dat dit slechts restmateriaal van de sessie betreft. Er zit potentie in, dus helemaal afschrijven doe ik Endlessly Falling niet, maar eigenlijk is dit toch wel een tegenvaller. Jammer dat de band hier goedkoop scorend van een oude opgepoetste The Fan And The Bellows song gebruik maakt, en daar niks aan toevoegt.

Dan is het aan Forever de taak om dit recht te zetten. Het is een prachtige dromerige folkrock ballad met subtiele gitaarakkoorden. Ook niet echt old school The Chameleons werk, al laat dit voortkabbelend nummer wel een meer positieve indruk achter. Nee, echt enthousiast ben ik nog niet, van Mark Burgess en zijn mannen had ik net wat meer verwacht. Hopelijk haalt enkel de Where Are You? titeltrack de Arctic Moon release en is het daarop een van de mindere songs.