Typisch gevalletje ‘verkeerde album op het verkeerde moment’. Slecht? Verre van, Suede keert volledig terug naar een vorm die niemand meer voor mogelijk had gehouden. Maar juist vanwege laatstgenoemde, zit waarschijnlijk ook helemaal niemand op dit machtig mooie stukje muziek te wachten. Een album dat een klassieker had kunnen zijn, nu een voetnootje in de muziekgeschiedenis.

Ach ja, Suede. Terwijl Blur en Oasis midden jaren ’90 elkaar de tent uit vochten, kwamen de meest interessante albums bij Brett Anderson en zijn mannen vandaan. Gevaarlijk, sexy, maatschappijkritisch en muzikaal van eerste tot laatste seconde spannend. Iedereen heeft het altijd maar over Bernard Butlers gitaarspel, maar Coming Up uit 1996 liet horen dat Suede hem zeker niet nodig had om puike albums vol hits te maken. In die zelfde line-up als dat album (inclusief producer Ed Buller) is nu Bloodsports gemaakt en godallemachtig, wat is dat een goed album. Gevaarlijk, sexy, maatschappijkritisch en muzikaal van eerste tot laatste seconde spannend. Juist ja, alsof de afgelopen pakweg 15 jaar nooit gebeurd zijn.

Suede is creatief gezien dus helemaal terug. De accu volledig opgeladen na het als een nachtkaars uitgaan van de carrière in 2004. Het resultaat doet vanaf de eerste tonen van openingstrack Barriers de haren in de nek recht overeind staan. Enerzijds omdat het nummer direct laat horen dat Suede weer terug is en dat het menens is. Anderzijds omdat vrij snel daarna ook duidelijk wordt dat de band geenszins van plan lijkt om te teren op oude roem. Waar veel reünies van jaren ’90 bandjes op dit moment lijken te gaan om het spekken van de eigen oudedagvoorziening, lijkt de reünie van Suede een herwonnen drang om zichzelf te bewijzen. Fris, zelfverzekerd en vol gas tuimel je via Snowblind zo het eerste hoogtepunt in; het machtige en opzwepende It Starts And Ends With You. Vijftien jaar terug had het een kneiter van een hit geweest, dat op de grootste festivalweides door tienduizenden kelen meegebruld had kunnen worden. Kan nu nog steeds, maar Suede bespeelt zulke weides (tenminste, hier in Nederland) al lang niet meer. Vreemd hoe een volledig veranderd muzikaal landschap invloed kan hebben op de manier waarop een liedje ontvangen wordt, terwijl zo’n track er in het geheel niet beter of slechter van wordt.

Suede is op haar best als het ergens tussen wanhoop en twijfel balanceert, bijvoorbeeld met tracks als het fraaie What Are You Not Telling Me?, het nogal naargeestige Sabotage, het (zoals Suede betaamt) naar Bowie negende Always en de fenomenale uitsmijter Faultlines, met stip het beste wat ze sinds Coming Up uit 1996 opnamen en wellicht zelfs beter dan het gros van dat album. Muzikaal is het natuurlijk allemaal niets nieuws onder de zon. De band galmt er vol pathos lekker op los, Brett Anderson jankstem gaat daar overheen heerlijk loos. Maar het gebeurt met een passie en een hartstocht die onverwacht is, die we sinds de jaren ’90 niet meer hebben gehoord bij de band. Voeg daarbij artwork dat ook uit die periode lijkt weggelopen en Bloodsports is bijna een tijdscapsule te noemen. Bijna. Want je kan het ook omdraaien en het een tijdloos goed album noemen. Een comeback waar de massa niet op zit te wachten, maar die mooier is dan die handvol overgebleven liefhebbers ooit had durven dromen.