×

Concert

09 oktober 2022

Suede in de Melkweg: Extremely loud & incredibly close

Label: BMG

Setlist

  1. She Still Leads Me On
  2. Personality Disorder
  3. 15 Again
  4. The Only Way I Can Love You
  5. That Boy on the Stage
  6. Drive Myself Home
  7. Black Ice
  8. Shadow Self
  9. It's Always the Quiet Ones
  10. What am I Without You?
  11. Turn Off Your Brain and Yell
  12. It Starts and Ends with You
  13. Can't Get Enough
  14. We Are the Pigs
  15. Animal Nitrate
  16. Trash
  17. The 2 of Us
  18. So Young
  19. Metal Mikey
  20. Beautiful Ones
  21. New Generation

Een paar weken geleden dook op Instagram een kietelende foto op: een flightcase met daarop in joekels van witte letters: SUEDE LONDON, geparkeerd in de Moth club in Londen. Formaat: postzegel. Capaciteit: 300, als je propt. Airco: naar verluidt non-existent. De hypemachine van NME kan nog steeds overuren draaien. Want 1 + 1 moest wel een dikke 2 zijn. Crushed Kid, de naam op de agenda die avond, had al een demo uit die nogal Suede-erig klonk (maar wel met totaal vervormde stem) en deze show moest dus wel een ‘secret gig’ van Brett Anderson en de zijnen wezen.

Als een “brand sparkling new post punk band” werd Crushed Kid aangekondigd. En toen het zweet inmiddels van het plafond droop in de Moth club, bleek dat niet eens heel erg onwaar. Natuurlijk: Crushed Kid wás Suede. Maar het was ook een knettervlammende post-punk band, zo mogen we de verslagen geloven. En dat bandje bracht niet veel later z’n nieuwe LP uit: Autofiction, vlijmscherp, lichtelijk gothic, post-punkig hoekig, duister glam-randje en vooral: kletterende energie. Zeg maar gerust: de beste Suede-plaat sinds Coming Up.

En alsof Suede herboren is als een piepkuiken-phoenix, doen ze in Engeland stad en platteland aan om in microzaaltjes en platenzaken te spelen. Even bijt Europa knarsentandend op een houtje, maar dan volgen toch de data van een tourneetje langs een paar mini-rockholen in Hamburg, Keulen, Parijs en ter aftrap (na twee London-shows): Amsterdam. En denk nou niet: nou, nou… de Melkweg, dat valt toch best mee qua piepklein. We hebben het hier over een – natuurlijk – stijfuitverkochte Oude Zaal. Een vrouw/man of zeshonderd dus, voor een band die Autofiction op #2 in de Engelse charts ziet belanden en met een beetje geluk een plekje om te zoenen krijgt bovenaan de line-up van de grotere podia op festivals als Glastonbury (leuk: Pulp terug, Suede terug!).

Gretig, zo kunnen we Suede anno dit moment wel noemen. Stipt om half negen is het licht uit, filmpje op het immense scherm achter de band en tadaa: Autofiction in beeld. Een gierende gitaarsnerp later davert She Still Leads Me On al door de zaal. Zuiver als een klok beukt het geluid. Een mix van de soort die The Cure op Pinkpop draaide: om monden bij open te laten vallen. Links en rechts verder: blikken van het nodige ongeloof, want dit is extremely loud and incredibly close, om maar eens leentjebuur te spelen bij Jonathan Safroen Foer. Buitenkansje van jewelste.

Alsof het niemand verbaast, raast Suede de hele nieuwe plaat er in drie kwartier doorheen, inclusief de ballads en eigenlijk komt alleen het slotnummer Turn Off Your Brain and Yell net niet helemaal uit de verf. Gaspedaal naar beneden, piepende snaren, kleppende drums en Anderson die zijn strot aan gort sneert, zoals het een jonge rockgod betaamt: Suede vlamt. En het gelukszalige publiek ook, want vanaf de eerste nummers wordt het nieuwe materiaal uit volle borst meegezongen.

Die energie slaat terug op Anderson en z’n bandmakkers. Badend – letterlijk kletsnat – in het zweet gééft de frontman zich nóg een tandje meer, wat leidt tot extra bijval, waarna het gebaar nog wat groter wordt enzovoorts. Autofiction scheurt figuurlijk uit zijn jasje, haalt wat veiligheidsspelden door de kieren, steekt nog eens een – letterlijke! – middelvinger op en raast en tiert als een testosteronbommetje van amper zeventien.

Het recept van deze tournee zal Suede wel vooruitgesneld zijn, want als de groep na heel Autofiction afloopt, klapt in de Melkweg hoegenaamd niemand hard om meer. Alsof men wel weet: er komt meer. Kon ook moeilijk anders, want: gretigheid. En dus vliegen de hits de Nederlandse fans al snel om te oren in Deel 2: van We Are the Pigs en Animal Nitrate tot Trash, Metal Mickey en Beautiful Ones. Voor wie een ondertiteltje wel kon gebruiken, werd zo nu en dan de bijbehorende albumhoesfoto geprojecteerd, maar ook hier: niemand die met een huh?-blik op het gezicht daas voor zich uit stond te koekeloeren: elke vloek, zucht, twist, break et cetera zit in het collectieve geheugen van de aanwezigen gegrift. Dit is dan ook één grote blik der herkenning en een viering van hoe het ook alweer was om bij een echt dampende rockshow te zijn. Al ligt de leeftijd gemiddeld ergens tussen de veertig en de vijftig er ontstaat bijna zoiets als een moshpitje.

New Generation sluit als toegift het bal. Ook weer een veelzeggende titel, als je er zin in hebt. Immers: waar Anderson het tussen een paar nummers nog heeft over de pers die je afmaalt en voor dood en vergeten verklaard worden én terugkomen én wederopstaan, laat Suede in de Oude Zaal ook bijzonder fijntjes zien dat het eigenlijk ‘gewoon’ een ziekelijk strakke band is, die op het scherpst van de snede opereert, kan doseren (tussen heel klein maken en theatraal overdrijven) en het legio ‘nieuwe generatie’-bandjes met twee vingers in de neus voordoet. Dát lukt je alleen met ettelijke duizenden kilometers in de benen en vele honderden branduren op de concertteller.

En opstaan kun je ook echt pas, als je eerst knock-out bent gegaan. Misschien deelde Suede zichzelf die sucker punch wel uit met artistieke platen die primadeluxe waren, maar hits misten, turbo-energie ontbeerden en zich daardoor veel te lastig naar het rockpodiumplankier lieten vertalen. Simpel doch doeltreffend, maar mét alle brille (en te lang ingehouden woede) die ze hebben opgedaan in de voorbije jaren, is Suede een lean, mean, rocking machine. Je weer even zo jong voelen, er geen genoeg van krijgen; jonge honden, met die ‘sparkle’ uit de aankondiging in de ogen van Brett Anderson. Hét wonder aan deze show is dat je díe nu weer eens kon zien.

Foto’s: Sven Schlijper-Karssenberg

Setlist

  1. She Still Leads Me On
  2. Personality Disorder
  3. 15 Again
  4. The Only Way I Can Love You
  5. That Boy on the Stage
  6. Drive Myself Home
  7. Black Ice
  8. Shadow Self
  9. It's Always the Quiet Ones
  10. What am I Without You?
  11. Turn Off Your Brain and Yell
  12. It Starts and Ends with You
  13. Can't Get Enough
  14. We Are the Pigs
  15. Animal Nitrate
  16. Trash
  17. The 2 of Us
  18. So Young
  19. Metal Mikey
  20. Beautiful Ones
  21. New Generation