In 2011 besteedden we aandacht aan Beyond The Shrouded Horizon, het toen actuele album van meestergitarist Steve Hackett. Het is niet zo dat Hackett daarna stil is gaan zitten en de winden van de wereld maar liet waaien. Verre van dat. Hij bracht de nodige albums uit, afwisselend van aard en karakter en tourde met diverse bezettingen van zijn band om zowel zijn eigen muziek naar de podia te brengen en om recht te doen aan de nalatenschap van de hoogtijdagen van Genesis, jawel, de jaren Zeventig.

En nu is er dan zijn inmiddels dertigste solo album. Dat beluisterend valt je mond open van wat de beste man daarop aan werk verzameld heeft. Het is progressief in de ware zin van het woord, niet in groots opgezette nummers van immense omvang, maar een variëteit aan nummers die nadrukkelijk in hun opbouw van elkaar verschillen terwijl, dat moet gezegd worden, bombast en orkestratie zeker niet geschuwd worden. De dertien tracks die het album telt, zijn zeer afwisselend en ja, natuurlijk doorsnijdt het hemelse gitaarspel van Steve die nummers. Hoe kan het ook anders?

Bij dat alles is het ook nog een conceptalbum over het leven van Travla dat juist ook parallellen kent met de reis door het leven van Hackett zelf. Openend met geluiden uit de jaren Vijftig van de vorige eeuw stappen we in de jeugd van de jonge Travla en van de jonge Hackett, opgroeiend tegenover het bekende Battersea Power Station. Geluiden die dus uit zijn jeugd stammen. Duik je in de teksten, dan kun je de ontwikkeling van Steve er zo in plotten, ook de stap om lid te worden van Genesis en er weer uit te vertrekken.

Steve heeft op zijn albums altijd al laten horen dat hij zich niet liet beperken tot een enkel genre. Hij richt zich net zo makkelijk op jazz beïnvloede nummers, latin klanken, wereldmuziek, blues en ja, in hoe hij speelt hoor je natuurlijk ook progressieve schetsen, patronen en partijen. Ook dit album is daarin geen uitzondering. Het is bijzonder afwisselend en op geen enkele manier heb je het idee dat je hier luister naar een gearriveerde muzikant die zich niet meer hoeft te bewijzen. Nee hoor, Steve heeft van zijn dertigste album gewoon een bloedmooie release gemaakt.

Afwisseling, afwisseling en muzikaal talent met scheepsladingen om het album te vervolmaken. Niet alleen zijn band werkte aan het album mee: op drums Craig Blundell, met op bas Jonas Reingold, op toetsen vaste kracht en arrangeur Roger King (ja, de broer van Mark) en zoals ook al langer binnen de band actief, Rob Townsend op saxofoon. Zanger Nad Sylvan verschijnt alleen in Taking You Down en doet dat met verve. Steve zingt niet onverdienstelijk zelf en daarnaast horen we ook Amanda Lehmann die ook al vaker met Steve samenwerkte. Naast Craig horen we ook Hugo Degenhardt en Nick D’Virgilio op drums. Als verdere gasten zijn er nog broer John Hackett op dwarsfluit en Malik Mansurov die indruk maakt met het geluid van zijn tar -een soort van luit-: luister maar naar Circo Inferno: werkelijk fantastisch! Dit raakt ook nadrukkelijk aan Hackett’s tijd bij Genesis.

Springerigheid. Dat woord komt bij je op als je naar dit album luistert en het is een springerigheid van een zelfde aard als destijds het gevierde The Lamb Lies Down On Broadway als album had. Nee, de stelling is hier niet dat Hackett het aan is gegaan een werk van die allure neer te zetten, maar het is mooi om te horen dat juist hij die springerigheid ook nu aan de dag legt. Het geeft al bij voorbaat iets extra’s aan het album.

Met het album reizen we door de levens van Travla en van Hackett. Voor Steve het album waarmee hij nu iets zegt wat hij al jaren onder woorden had willen brengen. Het album gaat ook van stevigere nummers naar meer contemplatieve en reflectieve nummers en laat ons ook zo zien hoe de cirkel rond raakt en erg mooi eindigt. Het is ook wel bijzonder als je je bedenkt dat Steve destijds bij Genesis wegging omdat zijn nummers binnen de band niet opgepakt werden en hoe hij nu, al die jaren later, hoe creatief hij als componist is gebleken en hoe zeer hij bleef evolueren in zijn muziek. Overigens ook in zijn uitvoeringen van nummers van Genesis: wel passend binnen het geluid van zijn band.

Steve Hackett heeft van zijn dertigste album een erg mooi album gemaakt. Noem het progressief omdat het progressief is, niet vanwege strikte inpassing in het genre. Ben je liefhebber van avontuurlijke muziek van uiteenlopende aard, liefhebber van Hackett, dan kun je blind toeslaan. Geef je oren vooral de kost en geniet van dit prachtige album!