In 1976 nam Genesis in Hilvarenbeek het album Wind & Wuthering op. Het zou de laatste studioplaat zijn waar gitarist Steve Hackett aan meewerkte. Er zijn vele Genesis-fans die menen dat het hierna nooit meer goed is gekomen met de band. Deze discussie zullen we hier nu niet oprakelen. Feit is wel dat Hackett sindsdien een constante factor is geweest binnen de progrock; Beyond The Shrouded Horizon is zijn 24e solo-album. Saillant detail: Yes-bassist Chris Squire neemt aantal partijen op deze plaat voor zijn rekening. Dit zegt ook wel wat over de reputatie en kennisenkring van de 61-jarige Hackett.

Beyond The Shrouded Horizon werd voor een groot deel geschreven tijdens een vakantie van Hackett in Egypte. Het album is een bij vlagen indrukwekkende reis die niet alleen voert naar Egypte, maar die ook beelden oproept van Schotland, de Amerikaanse prairies en India. Variatie alom dus, waarbij vooral Hacketts gitaarwerk en Roger Kings keyboards de grote krachten zijn.

Zoals bekend is Hackett geen geboren zanger, iets wat duidelijk wordt op bijvoorbeeld Looking For Fantasy, waar hij niet weet te overtuigen. Op een aantal momenten laat hij de zang over aan drummer Gary O’Toole, zoals bijvoorbeeld op opener Loch Lomond. Dat pakt goed uit. Dramatiek alom: voortmarcherende gitaren en echo’s van doedelzakken roepen beelden op van grimmige Schotse landschappen. Folky akoestische gitaren en strijkers geven de track een eeuwenoud tintje mee.

Steve Hackett biedt op dit dertien tracks tellende album geheide kwaliteit. Met zijn ervaring en virtuositeit moet dat ook wel lukken. Verrassend is het echter allemaal niet en de muziek en zang doet dan ook regelmatig aan andere befaamde ‘progressieve’ bands denken. De akoestische ballad Till These Eyes – gezongen door O’Toole – is net zo fraai als dat ie afgezaagd is, om het maar even kort door de bocht te stellen. De balans slaat echter wel door in het positieve. Hacketts zang op het wat dubieus getitelde Between The Sunset And The Coconut Palms klinkt kwetsbaar en naakt. Hiermee brengt hij Pink Floyds Richard Wright weer even in herinnering. Op andere momenten lijkt Hackett geïnspireerd door namen als Alan Parsons, Porcupine Tree en Queen, waarbij je je natuurlijk moet realiseren dat zij wellicht weer door Steve Hackett waren geïnspireerd. De cirkel lijkt dan ook weer helemaal rond met deze plaat.

Toch is Beyond The Shrouded Horizon geen ‘prog-plaat’ pur sang. Er zijn bijvoorbeeld maar enkele tracks die aanspraak kunnen maken op dat predicaat: Two Faces Of Cairo, met zijn monumentale drum- en gitaarwerk en Turn This Island Earth, een prima afsluiter, vol stemmings- en tempowisselingen, gekleurd door mooi keyboardwerk van Roger King.

Elders laat Hackett een op dancebeats gestutte oriëntaalse track horen (Waking To Life), bluesy rockuitspattingen (Summer’s Breath) en spierballenrock (Catwalk). Dit zijn echter niet de sterkste composities op het album. Steve Hackett overtuigt het meest als hij en zijn mede-muzikanten hun muzikale virtuositeit inzetten voor krachtige, atmosferische tracks met diepgang. En daar zijn er gelukkig de nodige van te vinden op Beyond The Shrouded Horizon.

Het album is overigens ook verkrijgbaar als dubbel-cd. Leuk feitje: op de tweede cd is een cover te vinden van Focus: Eruption: Tommy.