New Yorkse rock ’n roll zoals die hoort te klinken. Rauw, scherpe hooks, goeie korte songs. Na Willie Nile hebben we hier weer zo’n mooi plaatje uit The Big Apple te pakken. Conte bracht de middelen voor dit mooie nieuwe album bijeen via het online platform Pledge Music.

Een muzikale duizendpoot; het is een cliché, maar voor Steve Conte gaat het zeker op. Zanger, begenadigd gitarist, rockster, afgestudeerd jazzmusicus, begeleider van jazz-zangeres Phoebe Snow, Paul Simon en Willy Deville, vervanger van Johnny Thunders bij de comeback van de New York Dolls en nu lid van de band van Hanoi Rocks-zanger Michael Monroe. De lijst van grote namen waar hij mee heeft gewerkt is lang. Daarnaast vormde hij met zijn broer John (nu bassist bij Southside Johnny and The Asbury Dukes) de bands Crown Jewels en The Contes. Als je aan één van de albums van de broers weet te geraken, zal je ook niet teleurgesteld zijn.

Conte stamt uit een zeer muzikale, Italiaans-Amerikaanse familie -zijn moeder was professioneel jazz-zangeres- maar hij groeide op gedurende de hoogtijdagen van de punk. Die contrasterende invloeden weet hij knap in zijn muzikale benadering en songs te verwerken. De rauwe energie en compromisloosheid van de punk en de bijna achteloze virtuositeit die veel Amerikaanse musici kenmerkt.

Ook solo staat Conte zijn mannetje, met klassieke Amerikaanse grote stads-rock ’n roll. Denk aan de NY Dolls, Lou Reed, Willie Nile, de Stones van eind jaren ’70 en Iggy Pop. Enkele jaren terug maakte hij met zijn begeleiders The Crazy Truth al een zeer goed onthaald album. Zelf omschreef hij zijn muziek als ‘garagerock and punkblues meets Latin-soul, Stooges en Stones versus Morphine and Tom Waits’.

Zijn NYC Album is een fraaie verzameling zelf geschreven, verhalende songs. Beginnend met rauwe rock ’n roll met scherpe hooks, slaat Conte tegen het einde af richting folk en zelfs country. In Anytime At All Times speelt hij even gemakkelijk mandoline. Het knappe is dat hij uit bekende songstructuren, muzikale lijntjes en clichés uit de Amerikaanse rocktraditie toch weer zijn eigen brood weet te bakken. Het klinkt dan wel bekend en vertrouwd, de songs zijn toch echt van hem. De gave fotografie en morsige plaatjes van bruine cafés in het begeleidende boekje maken het geheel af.

Conclusie: een mooi en gevarieerd album, vol klassieke rocksongs, met een rauw randje. Meer moet dat niet zijn.