Uit de chaotische wereld vol ellende zijn ook de Belgische alternatieve geweldenaars van STAKE, voorheen Steak Number Eight, weer opgedoken. Met een stevige verse portie ongeregelde postrock-, sludge- en progmetal: hun zesde plaat. Verwoestende tsunami’s zijn in beweging om straks je nog rustige strand op- en afgerold te komen. Koos je de (ev. paarsgroene) vinyl, ja dan start hun LOVE, DEATH and DECAY toch nog wel eerder kabbelend en vredig dommelend met Dream City en de schrijnende emotionaliteit van Ray of the Sun en waaien er nog enigszins weidse stilte-voor-de-storm-soundscapes je baaitje in.

Maar met de digitale versie zit je meteen headbangend middenin het golvende geweld van het geselende en donderende titelnummer, meer, dit monolitische Love, Death and Decay doet je steil achterover slaan. Weliswaar enkele transcenderende ambient-tussenzangen tussen het pak heetgebakerde riffs, maar alles meteen razend groots en alle hens aan dek. Evenzo het grungy Deliverance Dance, song met flarden hoop, waar fraai repeterende openingsakkoorden vakkundig evolueren naar gloeiende geluidsgolven à la The Dillinger Escape Plan. Of neem de vervormde psychedelica van Zone Out met ijle vocalen, terwijl op ijzingwekkende beat de elektrocuterende gitaren het volume en het tempo almaar doen aanzwellen, finaal wegstervend in één lange macabere lachreutel.

Hoe desoriënterend ook, de kwaliteisboog houden ze bij Stake weer strak gespannen. Krijg je achtereenvolgens de onuitputtelijke hardcore-energieboost van recht-door-zee-topper F*ck My Anxiety over je heen. Riffen maar. En onvermoeibaar schreeuwen. Komt dan, even onverbiddelijk, na de synthsferen en plechtige vocalen, kanjer Queen in the Dirt aangolven, met zijn potige breakdowns, een doomy smeltkroes van energie op het hoogste voltage, een echte doodsmak, op de voet gevolgd door de even moordende hectiek van Deadlock Eyes, met zijn bijna in overdrive schreeuwende grungezang en onvergetelijk bonkende riffs.

LOVE, DEATH and DECAY is een epische plaat vol introspectie, woede en melancholie. Bij wijlen is STAKE in zijn verpletterende techniciteit als een kolkend Mastodon, dan weer even hoog intensief als Amenra of evengoed zo berekenend als Tool in het spectrum van verlatenheid. Hier op hun zesde laat STAKE je horen hoe zij hun ellende en isolatie van de pandemie hebben verteerd en prachtig uitgewerkt. Een robuuste band met vier sterke muzikale persoonlijkheden, gegroeid sinds vele jaren, die, vrij en excentriek plukkend uit verschillende stijlen van het rock-, hardcore-en metalrepertorium, uit al hun narigheid een hoogst bevallige, gelaagde nieuwe creatie weten te puren. In een als naar de lijnen van het artwork kleurig wentelend album.

‘Liefde, dood en verval’, het is inderdaad, zoals uit de titel spreekt, een pikzwarte plaat over tragisch verlies van geliefden bij bandleden en over de turbulente demonen van frontman-zanger-gitarist Brent Vanneste. Maar terwijl zijn emoties via zijn furieuze of juist tedere soundscapes over geweldige muzikale survivalbanen worden gestuurd, krijg je een rouwverwerkingsproces als geen ander en raakt hij op het eind juist weer met alle worstelingen in balans. Fuck my anxiety! Verdriet, angst, ijselijk gelach, krachtige emoties, het zuivert en verfrist. Op het einde van het avontuur heb je zelf ook de catharsis ondergaan. Een meer dan meeslepend album.