Het lijkt er wel op dat Ludovic Navarre zó was geschrokken van het succes van Tourist, dat hij maar eens even ging onderduiken en nagenoeg van de radar verdween. Totdat opeens berichten doorsijpelden dat er een opvolger van Tourist in de maak was en dat ergens aan het begin van het najaar van 2015 zou gaan verschijnen. En inderdaad: opeens was daar St. Germain, het derde album van de Fransman na een stilte, die uiteindelijk 15 jaar heeft geduurd. En passant besloot Navarre ook nog maar ter promotie van het album een tour te plannen en lijkt St. Germain helemaal uit de dood te zijn herrezen. In dat opzicht kon de hoes niet treffender worden gekozen.

Toen Tourist in 2000 verscheen was het een logische opvolger van Boulevard, dat op zijn beurt weer een vanzelfsprekend vervolg was op de 12”es die aan dit debuutalbum vooraf gingen. Een gestaag muzikale voortgang dus. Pas na enkele maanden na de release ontdekten steeds grotere aantallen mensen de kwaliteiten van Tourist en bleek de combinatie van lome beats, blues(samples), reggae, (acid)jazz en (deep)house een behoorlijk groot publiek aan te spreken. Vooral luitjes die onderuitgezakt aan het loungen waren geslagen, maar ook lieden die hip dachten te zijn door Tourist aan te schaffen, al dan niet met een Nationale Platen- of andere cadeaubon. Want het waren doorgaans lui die zelden of nooit nieuwe muziek aanschaften.

In het genre is Tourist nog steeds een tijdloos ijkpunt en een album dat na al die jaren en talloze draaibeurten nog steeds niet verveelt. En daarmee werd ook de behoefte aan nieuw materiaal van Navarre groter en groter. Maar er kwam jarenlang niks. En als dan toch redelijk onverwacht een nieuw album verschijnt, dan is dat toch wel weer een verrassing. En de verwachtingen zijn dan uiteraard behoorlijk hoog gespannen.

De tijd is niet stil blijven staan en het loungegenre is al jarenlang oppervlakkige kul dat eigenlijk én nauwelijks nut meer heeft én muzikaal totaal aan het eind van haar latijn is gekomen. De tijd dat de Café Del Mar verzamelaars blindelings werden gekocht is ook al lang passé en die klinische smetteloos witte interieurs met grote banken en kussens kan ook al écht niet meer. Het gevaar de plank volledig en totaal mis te slaan met een album die die sfeertjes probeert op te roepen is dan ook tamelijk aanwezig.

Tegelijkertijd stond Tourist natuurlijk wel model voor alles wat met lounge en downtempo te maken had. En met dat dilemma is Navarre waarschijnlijk aan de slag gegaan.

Na een aantal draaibeurten kan dan ook meteen een voorlopig oordeel worden gegeven: St. Germain is geen Tourist Part 2. Tegelijkertijd is het wel een logische opvolger, zonder dat het gedateerd klinkt. Ludovic Navarre is er wonderwel in geslaagd om 15 jaar te overbruggen zonder zijn verleden te vergeten en simultaan met een album te komen dat zowel in 2001 had kunnen uitkomen als in 2015. Alleen dat al mag een bijzondere prestatie genoemd worden, zeker de beperkingen van het genre in ogenschouw nemend.

St. Germain telt slechts acht nummers, die voor Navarre’s begrippen aan de korte kant zijn: met een gemiddelde speelduur van 6-7 minuten is het in de meeste gevallen wel bekeken. Desalniettemin wordt de beschikbare tijd wel optimaal benut en is er genoeg te beleven. Soms komt het wat traag op gang, maar eenmaal op stoom zijn de nummers meeslepend en boeiend genoeg om niet meteen de >>-toets in te drukken.

Wat het meeste opvalt is dat de lome housebeats nagenoeg zijn verdwenen en dat de sfeer vooral Afrikaans is. Vergeleken met Tourist, is St. Germain minder geschikt om als geluidsbehang te dienen. Navarre heeft – evenals op Tourist – opnieuw gebruik gemaakt van een volwaardige band en ditmaal ook van vocalisten/s, waarmee de composities ook live aangenamer uit te voeren zijn. St. Germain zal niet meteen vanzelfsprekend in de oren klinken, alleen al door de soms eigenwijze keuze van gebruikte instrumenten als de kora en allerhande percussie, dat op een veelal niet-westerse manier wordt bespeeld. Dat geldt ook voor de chants, die meer zijn dan enkel ondersteuning voor de grooves. Het is dus behoorlijk wennen voor de mensen die Rose Rouge en aanverwanten in het hoofd hebben zitten en dit ook verwachten. Maar dat was 15 jaar geleden.

St. Germain is een bijzondere comeback van een artiest die niet zo graag in de schijnwerpers wil staan. Navarre is naast producer, componist en director van de muziek op dit album ook een soort projectmanager, die precies weet hoe zijn stukken moeten klinken en uitgevoerd moeten worden. Het resultaat is een minutieus vormgegeven en doordacht werkstuk, waar over ieder detail lang lijkt te zijn nagedacht. Of het proces om te komen tot St. Germain nu ook 15 jaar heeft geduurd wordt nergens écht duidelijk. Het is echter allerminst een snel in elkaar geflanst album geworden. St. Germain is door de uitgesproken bewuste keuze van Navarre om met een album te komen dat op Afrikaanse leest geschoeide electronische wereldmuziek bevat een minder toegankelijk album geworden dan de succesvolle voorganger. Alleen al vanwege die eigengereidheid kan dan ook alleen maar waardering voor hem worden uitgesproken en is Navarre na 15 jaar nog steeds man of the moment met dit meer dan aangenaam album.

Tracklist St. Germain

1. Real Blues
2. Sittin Here
3. Hanky Panky
4. Voila
5. Family Tree
6. How Dare You
7. Mary L
8. Forget Me Not