Afgestudeerd kunstwetenschapper Jochem van Tol specialiseert zich in toepasmogelijkheden van papier in de muziekbeleving. Hij bevestigd hiermee dat je zelfs met eenvoudig voor de hand liggend basismateriaal de prachtigste geluidssettingen kan oproepen. Zijn papierwerk wordt door bewonderende avant-garde artiesten als Yoko Ono en John Cage opgemerkt en na een indrukwekkend verleden in de sterk visueel ingestelde muziekcollectieven The Job, Obol Le en o k a p i verlegt hij nu al een paar jaar zijn aandacht naar het eigenzinnige SOON.

SOON is klankbeleving in de breedste puurste zin van het woord waarbij Jochem van Tol een samenwerkingsverband met Liú Mottes aangaat. Deze gitarist behoort tot de Blue Crime oerkern, vervolgt haar muzikale loopbaan in het Alienbaby Collective eenmansproject en staat mede garant voor de Eye release waarmee SOON zich in december 2019 presenteert. Het schetsmatige Eye is een lastig te plaatsen ruim een kwartier durende compositie. De nadruk ligt hierbij op de langzaam binnenkomende geluidsexplosies, dromerige aliendrones, opzwepende noisegitaren en zware experimentele percussie. Deze filmische dreiging is behoorlijk minimalistisch qua opzet en richt zich duidelijk op een kleiner publiek. Een spraakmakende introductie waarmee ze zichzelf wel degelijk op de kaart zetten, het indrukwekkende voorspel welke nu in het meer tastbare geëvolueerde SOON een vervolg krijgt.

Winter Swells ontwaakt in een lui bedje van hemelsbrede ontbindende soundscapes. Verschrikt tegendraads ontglippen fragmentarische soundeffecten deze openingstrack om zich gezamenlijk tegen het einde in een sterrenvloed aan afbreekbare metaaldetector gevoelige elektronica te bundelen. De industriële Twilight synthpop benadering combineert luchtig opwindende statige jaren tachtig new wave zekerheden met loodzware sinistere schemerduisternis. Pas bij het verslavend ritmisch voort pompende Wollemi Pine komen de versterkte smerige gitaaruitlopen van een aanvallend manipulerende Liú Mottes volledig aan bod. Ze beantwoordt Jochems katalyserende drumslagen en de War Of The World Krautrock manoeuvres met gepassioneerde improvisatiedrang, een unieke brok aan muurvast saboterend samenspel waarachter steady hypnotiserende baslijnen het overige werk verrichten.

Verzachtend dromerig sussend pakt het zwoel erotische ingehouden stemgeluid van Liú Mottes Pool in. Een berustend cadeautje tussen al die stuurloze geprogrammeerde flarden aan gewelddadigheden. Deze aangename toevoeging maakt SOON rijker, voller en zelfs menselijker. Die humane karaktereigenschap houdt zich tussen bevreemdende stemcollages van de heerlijk dobberende Minimal postrocksensitiviteit staande. Het ruwere Cleopatra neemt de ruimtelijke futuristische melkwegafslag en zweeft evenwichtig levenloos boven de aarde, klaar om uiteindelijk definitief frontaal te crashen. Het is Jochem van Tol die er met zijn jazzy marcherende interrupties een heel leger aan oorlog bestendigde ritmes op los laat en het noise gevecht tot kalmte dwingt.

Het heen en weer pingpongende T’iju T’iju overschrijdt die volgbare ingehouden improvisatiegrens om in doodse stilte de alles verstarrende Komodo Dragon bezinning te bezoeken. Ook hier zorgt de percussiespeelsheid voor een jazzy invalshoek en is het weer de ijzingwekkende sterk aanwezige Liú Mottes die hier de betoverende scepter zwaait. Wat komen haar genadeloze precisiekrachtbommen toch goed uit de verf! SOON is een duizelingwekkende hersenspoelende schoonheidsbehandeling welke niet voor iedereen is weggelegd, maar wel de nodige aandacht verdient.