Drie jaar na het meesterwerk Your Queen Is A Reptile (#1 in onze jaarlijst van 2018) is het Londense Sons of Kemet terug met Black To The Future. Een wederom ijzersterk album waarmee ze nieuwe muzikale wegen inslaan.

De muzikale levenswandel van saxofonist/klarinettist Shabaka Hutchings is één van de meest interessante om in de gaten te houden. Zowel zijn electronic outfit The Comet is Coming als zijn door Zuid-Afrikaanse muzikanten gedreven band Shabaka and the Ancestors zijn net als Sons of Kemet uitermate opwindende bands waarin hij politieke engagement als muzikale verdieping vindt.

Sons of Kemet, gestart in 2011, was Hutchings’ eerste grote band waarvan vanaf de start ook de geweldige drummer Tom Skinner deel uitmaakte. De band kreeg flink wat extra vaart toen de wel zeer getalenteerde tubaspeler Theon Cross vanaf hun tweede album Lest We Forget What We Came Here To Do (2015) en drummer Ed(die) Hick vanaf de liveoptredens die volgden op hun derde album Your Queen Is A Reptile tot de band toetraden. Black To The Future (wat een geweldige titel weer…) is eigenlijk het eerste album in deze bezetting.

Met wederom alle composities geschreven door Hutchings (ook nog eens de grote man achter de opmars van de jonge Londen jazzscene) is ook het vierde album van de band een erg interessante avontuurlijke plaat geworden. Muzikaal reikt de band hoger dan op de voorgangers. Waar de band op hun vorige albums nog wel eens iets teveel dreef op energie en daadkracht (wat hun albums en vooral liveoptredens zo ontzettend dynamisch maken) is er een mooie gelaagdheid in de nieuwe composities te horen die hun sound nog rijker en diverser maakt.

Hun vol aan de Caribische achtergrond verbonden sound, die door de samenwerking van sax en tuba en de fijne straffe ritmes een naar New Orleans gemodelleerd karakter meekrijgt, krijgt op het nieuwe album wat meer lucht en dat doet de bandsound bepaald goed. Hierbij komt duidelijk naar voren wat een geweldig muzikant en componist Hutchings toch is en hoe behendig hij muzikaal schakelt. Zijn spel is zowel stuwend als emotioneel diepgravend met een ongelooflijke zeggingskracht.

Cross is als muzikant in een komeetachtige sfeer aan het doorgroeien. Zijn tubaspel is zo ontzettend veel meer dan het basgeluid binnen de band. Hij beweegt in zijn spel zo onnavolgbaar snel als ik niemand dat ooit eerder heb horen doen (al kan de Noorse Daniel Herskedal er soms ook wat van!) en hij is niet alleen de juiste instrumentalist om naast Hutchings immer opwindende spel een spannende balans te vinden als dat hij tevens de fanatieke aanjager in de composities is. Of dan weer juist de muzikant die de extra emoties toevoegt.

Hutching is een heel trotse man en muzikant. Hij weet waar hij, als zoon van ouders uit Barbados in de maatschappij staat en zal nooit nalaten zijn composities een duidelijke politieke en/of sociale boodschap mee te geven. Nooit aanduwend maar altijd op intelligentie en emoties gedreven. Zowel de titel van het album als de titels van de composities zijn daar duidelijke voorbeelden van.

Daarnaast maakt de band op dit album prominenter gebruik van vocalen. Zo was Lianne La Havas al te horen op het sterke Hustle, de eerst vrijgekomen track van het album. Ook zijn er vocale bijdragen van Angel Bat Dawid, Moor Mother, zanger/rapper Kojey Radical en grimeheld D Double E (darren Dixon) en start het album met een spoken word van Joshua Idehen in het prominent getitelde Field Negus.

Black To The Future is een sonisch gedicht voor het oproepen van kracht, herinnering en genezing. Het beeldt een beweging uit om te herdefiniëren en opnieuw te bevestigen wat het betekende om naar Black Power te streven. De betekenis is niet universeel en de culturele context van de luisteraar zal hun begrip vormen. Maar uiteindelijk blijft de overkoepelende boodschap hetzelfde: ‘Om de mensheid vooruit te helpen moeten we overwegen wat het betekent om Black To The Future te zijn’, zoals Hutchings het zelf omschrijft.

De vierde van Sons of Kemet is even opwindend als intrigerend tegelijk en mateloos in muzikaal avontuur. Wat minder op de drive opgezet komen de kwaliteiten van de muzikanten nog beter uit de verf en is meer dan eens duidelijk wat een geweldige chemie deze muzikanten toch met elkaar hebben. Wat ze tegelijk een geweldig en rijk muzikaal oeuvre aan het scheppen zijn.

Luister naar heerlijke composities als For The Culture (met als extra blazers lfe Pgunajobi (trompet), Nathaniel Cross  (trombone) en Cassie Kinashi op altsax), To Never Forget The Source, In Remembrance Of Those Fallen, Let The Circle Be Unbroken, Envision Yourself Levitating en Throughout The Madness, Stay Strong en hoor een band die dieper en gelaagder en al net zo energiek en levendig klinkt.

Het erg mooie gevarieerde Black To The Future is na het meesterlijke Your Queen Is A Reptile van drie jaar terug een mooie nieuwe stap naar muzikale onsterfelijkheid. Sons of Kemet heeft door muzikaal dieper te graven hun eigen muzikale toekomst herschreven. Een wel heel bijzondere waarvan we niets, maar dan ook helemaal niets, willen missen. Heldenband!