Je zou haast denken dat die THC van zijn joints zijn hersenen écht aangetast hebben en dat Calvin Cordozar Broadus Jr., zoals deze dude in kwestie bij de lokale burgerlijke stand bij zijn geboorte is ingeschreven, leidt aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. We kennen hem echter beter als Snoop (Doggy) Dogg, Snoop Lion en Snoopadelic. Zijn laatste vermomming is Snoopzilla.

En bij al die onderduiknamen hoort ook een aangepast muzikaal repertoire. Snoop Dogg voor de G-Funked hiphop, Snoop Lion voor de reggae en Snoopzilla voor de funk. Enerzijds handig, want dan weet de luisteraar waar hij of zij aan toe is, anderzijds zijn het allemaal handige marketingtrucjes om de nieuwskolommen te halen en doen er twijfels rijzen naar de mentale gesteldheid van onze shuggy doobie brother.

Snoop Dogg en reggae. Het was een geslaagde publiciteitsstunt toen Snoop Dogg inruilde voor Lion, want dat was nieuws. Maar toen de bijbehorende muzikale brouwselen verschenen, was het niet meer dan een storm in een glas water, want Snoop en reggae was vooral een gimmick en moest dus zeker niet al te serieus worden genomen. Snoop Lion werd dan ook meteen afgestraft met tegenvallende verkoopcijfers en een matige acceptatie. Tijd voor wat anders dan maar.

En na een hele trits joints kwam Snoop er opeens achter dat er nog steeds heel veel funk door zijn THC-aderen stroomde. En het moet gezegd worden: zijn debuutalbum Doggystyle was samen met The Chronicle van Dr. Dré de standaard voor G-Funk, de westcoast hiphop die aan het begin van de 90’s in Compton en omstreken ontstond en die doorspekt was met funk en dan vooral funk van het P-soort. George Clinton en consorten dus. En jaren later behoren beide albums tot de canon van de 90’s hiphop en zijn ze in hun soort nauwelijks overtroffen. Vandaar dat Snoop en funk een geloofwaardigere combinatie is dan Snoop en reggae.

En Snoop had weer eens zin om een ranzig funkalbum te maken. Met een wazige aankondiging over het waarom van dit album, werd ook bekend gemaakt dat er aan een album werd gewerkt met Dâm-Funk, die al met het album Toeachizown indruk maakte.

Funk is natuurlijk een heel rekbaar begrip en de vraag is ook met welk soort funk Snoop op de proppen zou gaan komen. En na een paar maanden klooien, rammelen en ploeteren is er dan nu 7 Days Of Funk. Snoop’s funkalbum dus. Slechts 8 nummers en een speelduur van 38 minuten wordt de funk nu niet echt in de tijd rijkelijk uitgestrooid. En betekent dat, dat in die 38 minuten wel een statement moet worden gemaakt. De nieuwsgierigheid wordt uiteraard behoorlijk aangewakkerd, want de G-Funk, zoals die in vooral de 90’s gretig aftrek vond, is nog steeds een aangename hiphopvariant. En zou het nu ook weer de G-Funk zijn die de basis vormt van dit werkstukje?

Niks van dat al, want Snoopzilla kiest voor een minimale op P-Funk gebaseerde stijl. Dat uit zich al meteen in de opener Niggaz Hit D Pavement, waar Bootsy (Collins) even langs komt en zijn bekende yells meeneemt. De toon is daarmee meteen gezet. Ge-G-funkte P-funk. En de instrumentatie is heel zuinig: een drumcomputer, een zwaar baslijntje, spaarzame keyboards en een laidback tempo. Dat zijn de ingrediënten van 7 Days Of Funk. Alhoewel de drumpatronen heel erg gedateerd aandoen en de produktie erg 80’s en redelijk lo-fi is, komt de boodschap van Snoopzilla voldoende over. Een eerste beluistering laat de luisteraar met wellicht een lichte teleurstelling achter, want de eerst opkomende reactie zal er een zijn van: is dit het nu? Wordt hier nu zo wild over gedaan? En de neiging bestaat om op beide vragen een cynisch bevestigend antwoord te geven.

Maar gaandeweg ontpopt 7 Days Of Funk zijn kracht door de pakkende composities, waar nauwelijk door Snoop wordt gerapt. Het is eerder een soort gemompel en worden wat kreten geslaakt, waarvan het niet duidelijk is waar het nu precies allemaal over gaat. Het is vooral de groove & nothing but the groove wat vooral het devies is. Alles kabbelt lekker voort en is het vooral een zomers klinkend album. Met de winter heeft 7 Days Of Funk maar weinig op, alhoewel het op ieder moment van het seizoen gedraaid kan worden.

7 Days Of Funk kent niet echt uitschieters, maar ook geen dieptepunten. De variatie tussen de nummers is minimaal, maar dat is eigenlijk prima, want de juiste flow is gedurende die 38 minuten constant aanwezig. Snoopzilla gaat lekker rechtlijnig te werk en is zijn boodschap even simpel als helder: Do My Thang, zoals één van de nummers die in die karige speelduur van 38 minuten voorbij komt.

Snoop Dogg’s muzikale escapades waaierden de laatste jaren alle kanten uit en was stuurloosheid en richtingloosheid dé kenmerken van de albums die de lange slungel de afgelopen jaren uitbracht. Met 7 Days Of Funk is er weer eens een ouderwets G-unky album verschenen en mag deze wandelende joint deze ingeslagen weg wel blijven voortzetten. High-end in optima forma in elk geval. En het zou nóg beter zijn geweest als iemand als Dr. Dré het album geproduceerd zou hebben. Dan zou 7 Days Of Funk helemaal een natte funkdroom zijn geworden. Maar ook zonder die produktie is het een vies druppelend album geworden. Waarvan akte.