De Amerikaanse rockband Sherman’s Harvest timmert eigenlijk al ongeveer 20 jaar aan de weg. Ze zijn afkomstig uit Jefferson City dat in de staat Missouri ligt. Bassist Matt Fisher, zanger Nathan “Drake” Hunt en gitarist Josh Hamler hebben de band opgericht in 1996. In 2009 is leadgitarist Ryan Tomlinson tot de band toegetreden. In de tussentijd is de leadgitarist vervangen door Derrick Shipp en is Adam Zamenek de nieuwe drummer.

Het album Red Hands Black Deeds is het inmiddels zesde album van deze band en het gaat hier om stevige alternatieve rock met roots in de Bluesrock en Southern Rock en bevat nieuwe 10 tracks. De start van de opnames van het album was in november 2016 ten tijde van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het hoofdthema van het album is daarom het aloude vraagstuk “Right and Wrong” dat in het huidige Amerika voor de nodige spanningen zorgt. De band wilde een statement maken en iets bijzonders doen. Zo hebben ze het over Goat Toes die gebruikt zijn als percussie-instrument en volgens hen klinken als koeienbellen, vintage amps (what’s new), schuurpapier, CNN en Motown, allemaal zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, maar wel ingrediënten blijken zijn voor dit album.

Analoog opnemen is de nieuwe trend en ook dit album heeft deze behandeling ondergaan, digitaal opnemen lijkt steeds meer uit den boze. Aan de andere kant kun je eigenlijk ook niet zonder, dus het komt ergens bij elkaar. Producer Keith Armstrong heeft uitstekend werk verricht want dit album klinkt werkelijk geweldig, transparant, evenwichtig en met genoeg ruimte voor alle instrumenten en de zeer zeker de zangpartijen. Opvallend is dat de drums gewoon lijken te ademen. Zoals de band het zelf zegt: “The result is a darker, visceral, and more layered sound, ranging from the ominous, hauting vibes of the titeltrack and Prelude, A Longer View, The Devil in Our Wake and Scavengers which could fit just as easily on a horrorfilm soundtrack as it does on this rockband’s album to quieter, more vulnerable moments as heard on Tusk and Bone”.

Allereerst krijgen we een soort verrassende en hypnotiserende indianenbezwering te horen. Het blijkt hier te gaan om de openingstrack Red Hands Black Deeds, dat ook aangeduid wordt als Prelude. Broken Ones is precies het tegenovergestelde. Rauwe, harde rock met scheurende gitaren en knauwende bassen. Ook hier weer de bezwerende vocalen. Een indrukwekkende track die inderdaad goed zou passen in een film van The Coen Brothers.

De track The Come Up is de single die afkomstig is van dit album. Het is een uptempo nummer dat de backbeat heeft van een oude Motownsong en daarnaast ook iets heeft van de onmiskenbare Rolling Stones sound. De tekst handelt over de depressie waar zanger Nathan “Drake” Hunt al langer mee worstelt. Het is eigenlijk een soort therapeutische song en hij geeft vervolgens aan dat je in het leven niet zomaar alles naar je hand kunt zetten en je bij tijd en wijle flinke klappen oploopt. Zo is Hunt in 2014 genezen van keelkanker, een ziekte die ook het einde van de band had kunnen betekenen.

A Longer View handelt over de sociale onrust en het al jaren slepende rassenprobleem in Amerika. De boodschap is dat we uiteindelijk toch allemaal mensen zijn en samen op deze wereld moeten leven. Soul Crusher is wat luchtiger en laat de veelzijdigheid van Sherman’s Harvest horen, funky en een vleugje Texas Blues zoals je hoort in de ZZ Topachtige gitaarsolo. Vervolgens is het de beurt aan Off The Tracks dat lekker authentiek countryachtig begint en dan vervolgens afgewisseld wordt met een soort country hardrock. Heel verrassend eigenlijk. Ergens heeft dit opvallend genoeg wel iets weg van INXS, maar dan lichtelijk ontspoord. Long Way Home is een schitterende en gevarieerde mineurblues die wel wat afwijkt van de andere meer stevigere tracks van dit album.

The Devil in Our Wake is geheel gestoeld op de sound van Nickleback, zij het donkerder en intenser omdat het handelt over de ellende die oorlog voeren veroorzaakt in met name Syrië. Een ware protestsong dus. Ook Blood Trophies lijkt hierover te gaan. Schitterend is hier het Hendrix style gitaarwerk in de refreinen en ook de weergaloze gitaarsolo spreekt boekdelen.

Tusk and Bone is een gevoelige en verhalende akoestische ballad die dan weer een heel andere kant van Sherman’s Harvest laat horen. Deze track lijkt geïnspireerd te zijn op het oudere werk van Jethro Tull. Prachtig is de slidesolo die het nummer optilt en tegelijkertijd enorm veel ballen geeft. Vervolgens gaat het nummer over in Scavenger, een bezwerende bluesy mantra. Uiteindelijk is er nog een hidden track te horen. Het betreft hier een countrynummer.

Zo levert Shaman’s Harvest een kwalitatief hoogstaand album af dat vervolgens ook nog eens een waar statement is. Deze band verdient zeker meer aandacht in onze lage landen omdat ze gewoon erg goed is. De vergelijking met Nickleback wordt dan wel gemaakt, maar dit is een band die eigenlijk veel meer in zich heeft. Ga dit album zeker beluisteren zou ik zeggen als je van alternative rock of bluesy rock houdt