De voorgaande werkstukken van Rusty Apollo, Oh Yeah! en Midgets & Monkeys werden zowat integraal opgebouwd met interpretaties van oude bluesklassiekers. Op die tweede cd komt daar eigen werk bij en dat is eveneens het geval op de nieuwe langspeler van het in 2014 aan de Amsteldelta opgericht combo.

‘Mighty’ Mike Meijer zit evenals zijn zoon Mozes nog aan de drumkit verankerd en debiteert met bulderende stem Houston(We Have a Problem), een in een kosmische soundtrack gedrenkte track. De gitaristen komen eveneens beurtelings op de voorgrond in een eigen nummer. In het met broeierige percussie gelardeerde, psychedelisch getinte I Was Around horen we de stem van Onno Voorhoeve in een grimmig  ooggetuigen verslag van schokkende wereldgebeurtenissen in de VS. De lichtjes wanhopig klinkende afsluiter Suitcase is afkomstig van Rogier van der Ploeg.

De harmonicaman Kim Snelten, al enkele decennia onderweg met The Jack Of Hearts en actief bij Drippin’ Honey is er terug bij en dat is meteen merkbaar, Future’s So Bright (I Gotta Wear Shades), de niet van enige ironie gespeende cover van Timbuk 3 wordt opgestart met felle bluesharp scheuten en die verschroeiende harmonica blijft alomtegenwoordig in een merkwaardige selectie van covers waarbij Mike Meijer het vocale voortouw neemt na het van Canned Heat afkomstige Poor Moon.

Slippery People van Talking Heads klinkt urgenter en wanhopiger dan ooit, het uit de Beatles’ White Album geplukte Why Don’t We Do It In The Road? wordt in een helse blues getransformeerd met  een glansrol voor de harmonica van Snelten. Na Fire Truck, een kinderrijmpje van Ivan Ulz,  imponeert Rusty Apollo met een onderkoelde, rudimentaire uitvoering van Bacon Fat, een van de legendarische R&B shouter uit Alabama André Williams geleende uitsmijter. Rusty Apollo is helemaal klaar voor (her)lancering naar festival- en andere podia.