Met dit album lijken blues- en bluesrockgitarist Ruben Hoeke en zijn band flink terug te grijpen op de jaren zeventig en tachtig, meer bepaald op de sound van bands als UFO, Van Halen (!) en Deep Purple. Eerder werk van hem herinnerde eerder aan Peter Green’s Fleetwood Mac en de betere Nederbluesbands, maar op Sonic Revolver slaat hij duidelijk een andere weg in.

Ruben Hoeke behoeft nauwelijks nog een introductie. Hij is sinds de jaren negentig actief en zoon van de in 1999 overleden zanger en pianist Rob Hoeke. Ruben kan geweldig gitaar spelen, met de sound van de Gibson Les Paul als bepalend element. Daarmee bewoog hij zich vooral en zeer verdienstelijk in het bluesrockcircuit.

Met opener That’s The Boogie geeft hij een zeer luidruchtig en energiek visitekaartje af, gevolgd door het niet minder heavy Pet The fat Cat (Milk Her Sugar). Dit is serieuze vintage hardrock. Het hoeft echter niet altijd van dik hout zaagt men planken te zijn, zoals de band met het bijna symfonische A Naked Phrase laat horen. Daarna pakt de Ruben Hoeke Band de draad weer op met lekker heavy songs als Cyanide Fire, Liar Liar, Proof Of Monsters en Fresh From The Mother.

Complimenten voor het energieke en virtuoze gitaarwerk, maar zeker ook voor de zeer sterke vocalen van de jonge Lucas Pruim en de stevige en strakke ritmesectie (bassist Paul Brandsen en drummer Eric Hoeke).

Je zou kunnen zeggen dat dit album weinig tot niet vernieuwend, maar dit soort klassieke en ambachtelijke hardrock heb ik lange tijd moeten missen. De muzikaliteit en vitaliteit spatten er vanaf en het album is bovendien moddervet opgenomen. Van Halen-fans ontwaakt!