Na het volledige Nederlandstalige Levensdrift van 2022 is zanger en songschrijver Rick Treffers terug met The Opposite of Never. Treffers is hiermee toe aan zijn dertiende album. De singles die aan de plaat voorafgingen deden vol vertrouwen uitzien naar de daadwerkelijke release van de langspeler. Woensdag 3 april – wel zo verfrissend, een release die niet op vrijdag valt – was het zover.

Wat bij beluistering van het album nóg duidelijker wordt, is dat Treffers wel het een en ander te verwerken had in de afgelopen jaren. The Opposite of Never handelt over een vreugdevolle relatie die tot een explosief einde komt. Het maken van de plaat was therapeutisch; er moesten veel emoties uit. Daarmee is The Opposite of Never een erg persoonlijke plaat geworden waarbij Treffers zich bepaald niet verstopt. Het is tegelijkertijd ook een plaat met universele dramatiek; het album kan en zal bij velen resoneren.

Net als de voorgaande soloalbums klinkt ook The Opposite of Never weer uitermate fraai. Het telefoonboek van Treffers blijkt eens te meer goed gevuld; een keur aan muzikanten uit (vooral) Nederland en Spanje verleenden hun medewerking, waardoor het instrumentarium, alsmede de vocalen, het album muzikaal smaakvol en oorstrelend maken.

Opener Showdown gooit het meteen op tafel: we gaan niet meer om de hete brij heen draaien, aldus Treffers in de gesproken opening. Wat volgt is ontroering en berusting in een fraaie setting met onder meer fluit en strijkers. Hierna bewegen we heen en weer in een vertraagde achtbaan van emoties: in My Wishful Singing draait het toch om het belang van geloof en idealisme, wil een relatie kunnen ontvlammen. Het is een warme, filmische track met vage Bacharach-echo’s. ‘You let the bomb explode’, horen we in All in Your Head, een stemmige, wat mysterieuze song die de geest van Leonard Cohen ademt. Een fraaie track, net als Hang On, dat eerder dit jaar al deed uitzien naar het album. Deze ontroerende song, fijn gekleurd door cello en keyboard, valt mooi op zijn plek in het hart van de plaat.

Treffers voert enkele malen het tempo op, zonder de consistentie van de plaat te ondermijnen: Perfect (in Our Dreams) wordt voortgestuwd door een fijne motoriek. Terug naar de tijd toen alles nog perfect leek, of zelfs gewoon was. Hummingbird laat strakke maar ook vederlichte muziek horen. De toon is al gezet, vervolgens kan de vertolker van het lied uitvliegen en alles loslaten. De indie-electropop van What My Heart Needed Most voert qua sfeer weer een beetje terug naar de jaren nul van deze eeuw.

Zo is ook The Opposite of Never weer een weldadige popplaat geworden, verrijkt door mooie melodieën, akkoorden en harmonieën. Een plaat die laat horen dat pijn, vergane glorie en vertwijfeling een mooie uitweg kunnen vinden. De slepende indiepop van de titelsong, met een koortje en keyboard als smaakmakers, is wat steviger aangezet. Waar Happy Ignorance over gaat, laat zich inmiddels gemakkelijk raden. Na zoete sferen volgt een waarschuwende stem… Het einde is hierna abrupt.

Alle herinneringen en emoties trekken nog eens voorbij in het concluderende Golden Moments. ‘Forever was the word / It didn’t sound absurd’. In ruim acht minuten elektronisch getinte sfeerpop blikt Treffers nog eenmaal terug. Heel passend eindigt deze song juist weer middels een lang uitgesponnen fade out, als een dovend vuur. Het is een bedachtzamer en daarmee ook sfeerrijker einde dan explosie of eindklap, beter passend bij deze mooie, melancholieke plaat.