Ten opzichte van hedendaagse Engelse en Amerikaanse (hard-)rockbands hebben we hier in Nederland niet te klagen. De Ruben Hoeke Band toont dat zonder meer aan, met dit nieuwe album. Ze durven zelfs wat rauwer en gemener te klinken dan veel genregenoten van over zee. 

Sinds een paar jaar hebben de Noord-Hollandse broers Ruben en Eric  Hoeke, zonen van de overleden boogiepianist Rob Hoeke, hun koers verlegd van blues(-rock) naar zeer solide Van Halen-achtige hardrock. Betonrock noemden radiomakers dit in de vroege jaren tachtig. Een mooie omschrijving. In de jonge Lucas Pruim hebben ze een prima leadzanger gevonden, die prima kan meekomen in de traditie van Sammy Hagar en David Lee Roth. Amerikaanse stijl hardrock van Neerlands bodem dus. Weinig Nederlandse zangers kunnen zo lekker brallen en brullen als hij. Bassist Mike Kamp houdt de boel uitstekend bijeen met zijn solide baslijnen.  

Ruben Hoeke spreekt als leadgitarist en naamgever van de band uiteraard een duchtig woordje mee op zijn Les Paul-gitaren. Vanaf Get Bit, (I’m A) Cheap Trick en Easy Does It is het smullen geblazen voor liefhebbers van de betere jaren tachtig-stijl hardrock. De band klinkt buitengewoon solide en strak. Sour Fruit kent een lekker zwaar, log swingend ritme, met een riff en opbouw waar aan het aloude Led Zeppelin niet vreemd is. Subtiel als een sloophamer, maar zeer genietbaar. 

In het mooie Been A Long Time Comin’ gaat Ruben Hoeke lekker los op de slide-gitaar. Forafter Always is gewoon een erg mooie ballad, waarop Pluim laat horen ook gevoelvol te kunnen zingen. Daarna gaat de band met All Feels op de oude zware voet verder. 

Een originaliteitsprijs gaat de RHB Band niet krijgen voor dit album. Van Halen is geen onbekende, al kent de band ook de typerende Nederrock–invloeden (Sally Went To The Shore, The Devils Toil). Tenslotte krijgt het toch al schitterende Love Is Blindness van U2 nog eens een mooie make over, met een prachtige gitaarsolo als bonus. Ook hier laat Pruim horen prima overweg te kunnen met subtieler werk. 

Ruben Hoeke werd in 2016 gevraagd voor de band van de Amerikaanse zangeres Beth Hart, maar koos voor de eigen muziek en gezin. Gelukkig maar. Wat een lekkere, solide, strakke (maar ook knappe) bak herrie zet de band hier neer. De Nederrock leeft nog en hoeft zich niet te schamen tegenover de buitenlandse concurrentie.