Quantic is het alias van William Holland en deze meneer komt oorspronkelijk uit Bewdey, Worcestershire, Engeland, maar heeft zijn domicilie tegenwoordig in Colombia, van waar hij zijn brouwsels de wereld in stuurt. Al actief sinds 2001 is Holland een enorm druk baasje met een inmiddels behoorlijke staat van dienst. Of het nu soloprojecten, samenwerkingen, remixprojecten of bands zijn: Holland alias Quantic is van alle markten thuis en draait zijn hand nergens voor om. En met het grootste gemak fabriceert hij het ene na het andere album. En om de vaart er goed in te houden verschijnt als Quantic album nummer 8: Magnetica.

Vernoemd naar een spelletje dat ooit werd ontworpen voor de Nintendo DS, is Magnetica – net zoals de gelijknamige game – een puzzel die langzaam in elkaar valt. Holland houdt ervan om de luisteraar te verrassen en te prikkelen en dat lukt op Magnetica meer dan aardig. Magnetica is daarom eigenlijk meer dan enkel een albumtitel: het geeft tevens aan dat alles waar Quantic mee aan de slag gaat uiteindelijk ergens samenkomt en er steeds meer verbanden ontstaan tussen wat er al was en wat er net is.

Puzzelen loopt ook muzikaal gezien als een rode draad door de carrière van William Holland. Niet enkel is hij multi-instrumentalist, Holland is ook niet voor één muzikaal gat te vangen: alles wat voor hem muzikaal interessant is, wordt verwerkt in zijn muziek, dat op het eerste gehoor maar een ratjetoe lijkt, maar bij nadere beluistering een ingenieuze en doordachte smeltkroes is van een hele berg stijlen. Reggae, salsa, bossa nova, soul, funk, jazz en afro: Quantic brouwt er zijn eigen melange van en het resultaat is ook nog eens aanstekelijk en klinkt het behoorlijk eigenzinnig. En dat laatste is een belangrijk gegeven om in de overvolle muziekmarkt te kunnen opvallen.

Ook op het nieuwe album Magnetica gaat Holland weer als een bezetene te werk: uit alle hoeken en gaten worden vocalisten en vocalistes opgetrommeld en alhoewel er nogal wat electronica in Holland’s muziek zit verstopt klinkt het in combinatie met het apart blaaswerk en de tegendraadse ritmes zowel excentriek als authentiek. Magnetica is in elk geval een album dat minstens eenmaal beluisterd zou moeten worden. Alleen al om deelgenoot te worden van de veelzijdigheid van William Holland. Magnetica is vooral ook niet Europese muziek, maar is de sfeer exotisch en loopt de temperatuur al behoorlijk snel op. Omdat er zoveel verschillende vocalisten/es zijn te horen en er van de ene stijlvariant naar de andere wordt geswitched komt Magnetica beter tot zijn recht wanneer het onderworpen wordt aan meerdere draaibeurten.

Aanvankelijk lijkt het een onsamenhangend geheel dat stuurloos alle kanten op gaat en lijkt enig verband totaal te ontbreken. Maar de gewenning treedt steeds meer op en is Magnetica vooral een ontdekkingsreis met William Holland als muzikale gids die vooral zijn eigen route uitstippelt, zonder de weg kwijt te raken. En Magnetica bewijst dat hier iemand aan het werk is, die weet dat wat saai voortkabbelend gepiel over een bossabeat of een ongeïnspireerd hipsterig afroriedeltje volstrekt onvoldoende is om überhaupt de aandacht te trekken. Quantic gaat daarom behoorlijk grondig te werk: niet alleen is zorg besteed om met fatsoenlijke en boeiende composities te komen, maar is het ook nog eens een keer vunzig geproduceerd. Lekker veel laag in een eclectische mix die vooral universeel klinkt. Zoals het hoort dus.

Met Magnetica laat Quantic behoorlijk veel indruk achter. Niet weer de zoveelste bedroomproducer die halfslachtig in de weer gaat met uitgekauwde stijlvarianten en met slappe muzak komt, die in ieder hippe en wannabehippe restaurants of bars is te beluisteren, maar is Magnetica een serieus album waar de maker de hoop heeft dat er meer speeltijd geclaimd wordt dan doorgaans in het idioom gebruikelijk is. Een hoffelijk streven in elk geval en het wordt William Holland dan ook van harte gegund.