Laat je door de titel niet misleiden. Deze cd bevat niet zozeer de beste Pink Floyd-nummers uit de periode 1987-2019. Wel bevat het de beste tracks uit de box die de titel The Later Years 1987 – 2019 heeft meegekregen. Die immense verzameling bestaat uit vijf cd’s, zes blu-rays, vijf dvd’s, tweemaal een 7” vinyl en een bulk memorabilia. Deze enkele cd haalt daar de hoogtepunten uit.

Het nadeel als je zo’n kloeke set terugbrengt tot één cd van twaalf nummers, is dat het geheel een beetje als los zand aanvoelt. En zeker daar de latere jaren van Pink Floyd niet bepaald de meest creatief spannende zijn geweest, valt men al snel terug op liveversies van nummers uit hun hoogtijdagen is het speuren naar de pareltjes. In de box vinden we onder meer een remix van het live-album The Delicate Sound Of Thunder. Drie tracks daarvan (Us And Them, Learning To Fly en Run Like Hell) hebben deze cd gehaald. Learning To Fly is prachtig, misschien wel beter dan de studioversie, en klinkt alsof het gisteren is opgenomen. De muffe jaren ’80 productie is er flink vanaf gestoft. De andere nummers – met name het log uitgevoerde Run Like Hell – komen ondanks een fijnere sound ten opzichte van de originele release echter minder uit de verf.

Interessanter – want goeddeels niet officieel verkrijgbaar tot nu – zijn de live-opnames die in 1990 op het veld van het Britse Knebworth zijn gemaakt. Dat was een ‘stand alone’ show, nadat de band eigenlijk al gestopt was met touren. Leuk detail is dat de destijds extreme veelgevraagde Candy Dulfer (in die periode ook werkzaam met onder meer Prince, Van Morrison en Eurythmics) tijdens deze show de saxofoonpartijen voor haar rekening neemt. Onder meer ook op opener Shine On You Crazy Diamond, parts 1-5. Mooie uitvoering, bombastisch maar met net genoeg finesse om het niet pompeus te laten worden. Dat wordt Comfortably Numb (dezelfde show, ook al eens uitgebracht) wel. Frontman Gilmour laat het nummer te veel op de gitaarsolo leunen en vergeet dat die solo juist de ontlading hoort te zijn na een emotioneel – hier echter dodelijk saai gebracht – beginstuk.

En zo is de hele cd een gevalletje ‘hit and miss’. Lost For Words, opgenomen tijdens een tour rehearsal in 1994 is fantastisch, in de 2019 remix knalt Sorrow vonkend de speakers uit en krijgt het een enorme opwaardring. Tegelijk is de Marooned Jam slechts slap geneuzel en voelt de vroege versie van High Hopes (een nummer waarvan de uiteindelijke versie het hoogtepunt van het The Division Bell-album is) als een leeglopend ballonnetje. Dat zulke nummers hier niet helemaal lekker liggen, heeft in veel gevallen met context te maken. Want zo’n High Hopes bijvoorbeeld is duidelijk nog niet af. Als inkijkje in het maakproces van een track is het op zichzelf echter best interessant. Maar het ziet hier ingeklemd tussen de al genoemde en heerlijk bombastisch klinkende live-versie van Learning To Fly en een glorieus opgeblazen 2019 remix van On The Turning Away. Twee tracks die de tussenliggende vroege versie van High Hopes volledig vermorzelen. Context is alles en die is hier zoek.

Een cd als dit is zeker in deze tijden dan ook ietwat overbodig. Op de – okee, weliswaar ruim 20 keer duurdere – volledige box set zijn alle tracks juist wel in de juiste context en de juiste volgorde te beluisteren. Hetzij als onderdeel van een compleet concert/live-album, dan wel als onderdeel van een schijf waarop onder meer alle studio-opnames uit dezelfde periode zijn geclusterd. Zo komen ze stuk voor stuk beter tot hun recht. Streamingdiensten zijn bij uitstek de plek waar dit soort teaserreleases (in feite is deze cd gewoon een promo voor de duurdere box) beter tot hun recht komen. Even een snelle snack, een indruk van wat je van het geheel kan verwachten. En daarna een hamer zoeken om je spaarvarken stuk te slaan om met je spaargeld ‘the real deal’ in huis te halen.