Sinds de release van het debuutalbum Big Love Blanket is Personal Trainer veel, heel veel dagen op tournee geweest, vooral in Groot-Brittannië, waar de band al lang en breed is omarmd. Tussen de vele gigs door kwam natuurlijk het heuglijke nieuws dat Personal Trainer bij het toonaangevende Bella Union had getekend. Drukke, opwindende tijden, al met al. Toch vonden Willem Smit en de zijnen tijd om een tweede plaat af te leveren: Still Willing. En wat blijkt (natuurlijk)? De aanstekelijke energie, de eigenzinnige popappeal en de muzikale vrijheid zijn allen nog in ruime mate aanwezig.

Upper Ferntree Gully is direct een verrassende opener, zelfs binnen het dwarse universum van Willem Smit c.s. Mooi om te horen dat Personal Trainer direct al verwarring zaait met een soort mini-rockopera, een showcase voor de bandleden die met dit concept uit Smits koker eens lekker werden uitgedaagd. De track blijkt achteraf exemplarisch voor de kleurrijke en ideeënrijke songs die volgen op de plaat. Overigens, de titel verwijst naar de Australische geboorteplaats van Smits moeder. Zij wordt in de eerste minuut van Upper Ferntree Gully ook nog eens gesampled. Voorwaar, een lekker voedzame opener.

De singles die Still Willing vooruitsnelden lieten natuurlijk ook al horen dat de band ondanks de ronduit stevige tourschema’s van de afgelopen jaren nog fris en geïnspireerd was. Intangible was na de stand alone single – en het debuut op Bella Union – The Feeling, de eerste aanzet naar een nieuwe langspeler. Elektronica, funky grooves en die typische Personal Trainer springerigheid tekenden die single. Het heldere liefdesliedje Cyan – aangedikt met lekkere sax – roept met zijn straffe beat even hiphopsferen op, maar schakelt over op een door Lena Hessels (dochter van Terrie Ex) fraai gedragen tweede deel, waarin ruimte is voor zweverige maalstromen. De derde single, Round, geeft flink de ruimte aan Willem Smit achter de zangmicrofoon. Multi-gelaagd gitaarwerk, noise-prikjes hier en daar en een onontkoombare dynamiek; het klinkt allemaal smakelijk. Minder verrassend dan Cyan, maar nog steeds een niet te versmaden feel good indie hit.

Het is mooi om te horen dat Personal Trainer vele ideeën en sferen lekker van elkaar af laat ketsen, zonder te verzanden in vrijblijvende chaos. De band blijft een mooi alternatief voor eenvormige en inwisselbare formule-pop en -rock. Voeg daarbij dat het zevental een groot deel van het jaar, zoals gezegd, ouderwets in de weer is met clubshows en je kunt alleen maar blij zijn met de populariteit van Personal Trainer. Het is een beloning voor hard werken, getoond lef, ongeremde creativiteit en een lekker ontregelende, losbandige stijl. De band gaat nog steeds op heerlijk persoonlijke wijze aan de haal met de (slacker) indierock-erfenis van de jaren negentig en nul. De sound van Willem Smit en zijn mede-bandleden wordt daarbij steeds rijker; vergelijk de eerste releases van Smits oude band Canshaker Pi met dit Still Willing; er valt meer en meer te ontdekken.

Hoewel Smit zijn liefde voor Pavement in het verleden al vaker moest onderdrukken bij het opnemen van nieuwe songs (hij zou uiteindelijk zelfs samenwerken met Stephen Malkmus), sijpelt er natuurlijk altijd wat van die oude helden door in de muziek van Personal Trainer: I Can Be Your Personal Trainer is een heerlijke, losse track die wel wat belletjes doet rinkelen. Het honky-tonk-achtige piano’tje trekt de song echter toch weer een ander domein in.

Op New Bad Feeling – over een nieuw vervelend gevoel waar eigenlijk nog geen woord voor is – lijkt Smits zang bij vlagen iets meer geproduceerd, wat vrij opvallend is. Daar zet de band heerlijke gitaartjes, lekkere percussie en een jachtige versnelling tegenover. En zo komt de band op een iets andere manier toch weer tot die eigenzinnige indie-met-een-twist. Testing the Alarm is een track met twee gezichten: ontspannen, met heldere gitaarstroompjes en droog ratelende percussie, maar óók aanzwellend tot een stampende en lekker losgeslagen finale. Voor eenieder die nog meer wil knallen is er het straffe, rafelige You Better Start Scrubbing, een track waarmee de band live nog even lekker kan uitdelen. Hierbij vergeleken is de titelsong weer van een geheel andere orde: beduidend kalmer en trager, maar ondertussen krioelen en schuren de gitaren heerlijk.

Na 35 minuten kun je niet anders dan tot de conclusie komen dat Still Willing een kleurrijke, levendige plaat vol creativiteit is. Onmiskenbaar Personal Trainer, maar rijker dan het ook al zo fijne Big Love Blanket. En dan moeten we het afsluitende What Am I Supposed To Say About The People And Their Ways nog krijgen; een song die refereert aan de vele hedendaagse luidruchtige betweters, waarmee we muzikaal op een hoger plan lijken te belanden: fraaie, ijle, akoestische en melodieuze sferen wenken. Het zware geschut blijft niet uit, maar de band weet dit mooi kortstondig in te bedden. De terugkeer naar het thema en de uiteindelijke zweefvlucht naar de uitgang komen daardoor des te mooier binnen.

De studio-aanzet tot de nieuwe plaat kwam weer van Willem Smit en Casper van der Lans. Het tweetal voelt elkaar gewoonweg heel goed aan en waarom hier niet wederom van profiteren? Dat de songs uiteindelijk live weer strak en vol levenslust door een zevenkoppige band worden afgevuurd is een zekerheidje. Wat echter toch blijft overheersen is dat gevoel van onvoorspelbaarheid, van verrast kunnen worden en rondgeslingerd te worden door de muziek. Dat maakt van Still Willing net zo een onweerstaanbare plaat als Big Love Blanket.

Personal Trainer – CYAN (official video)