Recensies zijn per definitie subjectief. Om die subjectiviteit enigszins in te dammen zou je als recensent met een checklist kunnen werken die diverse criteria bevat. Vanzelfsprekend is geen enkel lijstje uitputtend en is elk lijstje hoogstwaarschijnlijk ook weer voor discussie vatbaar. Desalniettemin biedt het wel een handvat voor kritische beoordeling. Hieronder een poging tot zo’n checklist:

• Compositiekwaliteit

• Variatie
• Karakter (tempo, toonzetting, articulatie)
• Mate van originaliteit
• Muzikale uitvoering / instrumentbeheersing
• Vocale prestatie
• Teksten
• Progressie, stagnatie of achteruitgang t.o.v. voorgaande album(s)
• Productiekwaliteit
• Sfeer

Pagan’s Mind scoort op vrijwel alle criteria een ruime voldoende of zelfs een goed. Waar het bij vorige albums nogal eens schortte aan originaliteit lijkt de progressieve powermetalmix van Queensryche, Symphony X en Helstar ditmaal geen regelrechte kopie van andere bands. De productie is kraakhelder, snoeihard en zorgt voor een juiste balans tussen de instrumenten en vocalen. De nummers zitten goed in elkaar en bevatten meer dan eens wervelend gitaarwerk. Luister bijvoorbeeld naar de spetterende solo’s Eyes Of Fire en Into The Aftermath.  Afwisseling is er volop, zowel in speelduur, sfeer als intensiteit. Zanger Nils K. Rue klinkt geregeld als Geoff Tate (Queensryche) in zijn hoogtijdagen. Een nummer als Walk Away In Silence had bijvoorbeeld zo op Operation Mindcrime kunnen staan. De band heeft een sprong gemaakt ten opzichte van de vorige albums en lijkt rijp voor een doorbraak bij een groter metalpubliek. We hoeven dus niet schamper te doen over de titel. Hemels is het niet, maar ijzersterk is het wel. Om met een oud credo van autofabrikant Mitsubishi te spreken: gestaalde perfectie.