Liefdesverdriet is al honderden jaren een van de beste ingrediënten voor een liedjes. Dus toen het meisje van Winston Yellen hem achterliet, was dat eigenlijk alleen maar positief voor de 23-jarige countryzanger. Hij vertrok uit zijn geboortestreek Colorado Springs, maakte een reis door de VS en kwam uit in het huis van Johnny Cash. En daar nam hij zijn debuut Country Sleep op.

In iets minder dan 10 maanden schreef Yellen enkel met gitaar zijn debuut, dat voornamelijk gaat over die stukgelopen relatie. Hoe zijn voormalige liefje heet is niet bekend, maar dat er een nummer naar een meisje is vernoemd kan geen toeval zijn: Ramona is het enige uptempo liedje op Country Sleep. Vrolijk, opgewekt en dansbaar maar met een wanhopige ondertoon. “Come on Ramona/You give me nothing/Bring me something/I only feel so alone.” Die eenzaamheid wordt alleen maar groter: Ramona gaat weg, om niet meer terug te keren. En dan begint de misere. De clip bij Even If We Try laat een verwarde Yellen zien op een feestje waar hij waarschijnlijk drugs heeft gebruikt. Verscheurd tussen verdriet en kinderlijke verwondering loopt hij langs de treinrails en moet hij in bad om zijn eigen vingers lachen. Die lach komt niet terug in de nummers. Er valt namelijk niets te lachen: zijn meisje is weg, en nu is hij alleen. Doorgaan met leven en ‘Ramona’  achter zich laten is een optie, maar een erg kleine. Yellen zet zichzelf daarmee in een ander daglicht: dat van het zelfmedelijden. En dat is nooit positief.

Yellen heeft goed geluisterd naar de folktrend van de afgelopen jaren. Mumford & Sons wordt als inspiratiebron genoemd maar is wellicht wat ver gezocht. Die band legt een rauw randje om hun tokkel-folk, waardoor alle zoetheid die het genre soms bevat de kop wordt ingedrukt. Yellen doet dat niet. Country Sleep is dan ook ronduit braaf. Alles is keurig gestreken en past zo in het wat gelikte deel van de folk-kast. Zonde, want de Amerikaan heeft een mooie stem en ook zijn liedjes zijn zeker niet verkeerd. Maar dat brave, dat werkt hem tegen. Dan helpt het zelfs niet om een nummer – Was I For You? – duidelijk lofi op de nemen zoals The Tallest Man On Earth dat zo goed kan. Night Beds slaat de (folk)plank een beetje mis.