Elk jaar dat Nevermore een nieuwe plaat uitbrengt staat de band steevast genoteerd in de eindejaarslijstjes van veel hardrockbladen en metal websites.  Hoewel het vorige album alweer vijf jaar oud is, gaat de band dat kunstje dit jaar waarschijnlijk herhalen omdat ‘The Obsidian Conspiracy’ alle ingrediënten bevat die de voorgaande schijven ook bevatten: stevige powermetal, vette riffs, melodieuze gitaarsolo’s en die donkere stem van Warrel Dane. Nevermore heeft de experimentele fase inmiddels achter zich gelaten en zich nog meer geconcentreerd op het schrijven van goede composities waardoor het album een meer uitgebalanceerde indruk achterlaat dan eerder werk.

Hoewel Nevermore geen doom metal speelt, lijkt het wel of een donkere wolk je huiskamer binnendrijft als je de cd opzet. Het geluid is van begin tot eind mistroostig ongeacht of de band een rustige ballad of een knetterend metalnummer speelt. Het is het zwaarmoedige geluid dat hoort bij een bende hypochonders. Nu ken ik de geestelijke gezondheidsituatie van Loomis en co. niet maar te oordelen naar de variatie in het songmateriaal hoeven we ons nog geen zorgen te maken. Luister bijvoorbeeld naar het knap geconstrueerde ‘And The Maiden Spoke’ waarin Nevermore laat horen dat ze virtuositeit, intensiteit en complexiteit in één song kunnen verenigen. Op ‘The Blue Marble And The New Soul’ laat de band zich van een kwetsbare zijde horen. Ook met snelle beukers als ‘Your Poison Throne‘ kan de band prima uit de voeten. Vermoedelijk gaat Nevermore met deze plaat meer metalheads bereiken dan voorheen. Vroeger wilde Warrel Dane namelijk nog wel eens uit de bocht vliegen met over-the-top vocalen, maar op dit album blijft de voormalig Sanctuary zanger keurig binnen de gebaande (soms toch wat psychotische) paden. Nevermore is de voorbije jaren duidelijk gegroeid. Vermoedelijk zijn de solo-albums van Warrel Dane en Jeff Loomis hier debet aan. Wat de band heeft ingeleverd in experimenteerdrift, heeft  ze gewonnen in toegankelijkheid en klasse.