Het derde solo album van Neil Finn laat een flinke breuk met de sound horen die hij met Crowded House liet horen. De experimenteerdrift die hij, samen met zijn broer Tim, in Split Enz had ligt hierbij meer op de loer.

Dizzy Heights is een volledig ander album geworden dan we op basis van zijn eerste twee soloalbums Try Whistling This en One Nill (Or One All) konden verwachten. Opgenomen in zijn eigen Roundhead thuisstudio in Auckland, Nieuw Zeeland en in upstate New York in de Trabox studio’s van co-producer Dave Fridmann (ondermeer bekend van zijn producties van Flaming Lips, Mercury Rev en de laatste Tame Impala) is deze derde Neil Finn solo een volledig op zichzelf staand project geworden waar volop voor experiment en minder voor hapklare songs gekozen is.

Dat die keuze optimaal bij Finn en Fridmann past wordt al snel duidelijk met de intrigerende eerste songs die het album kent. Zowel in Impressions als het titelnummer is het even zoeken naar Neil’s herkenbare stemgeluid. Pas in Flying In The Face Of Love komt die weer in volle glorie naar buiten. Ook in het daarop volgende Divebomber is de stem van Finn maar moeilijk te grijpen. De hoge falset klopt echter volledig bij de imposante orkestrale sfeer die Fridmann als geen ander weet op te roepen. Pas bij vijfde track Better Than TV komt de bekende Finn stem prominenter naar voren zonder dat daarbij Fridmann’s briljante arrangeer- en productieskills onder dwang komen. Die stem blijft dan de rest van het album optimaler aanwezig zonder dat de experimenteerdrift verdwijnt. Met geweldige tracks als Pony Ride. White Lies And Alibis, het erg mooie In My Blood en de gloedvolle albumafsluiter Lights Of New York valt Dizzy Heights vervolgens helemaal op z’n plek.

Neil Finn heeft zichzelf met Dizzy Heights muzikaal volledig uitgedaagd en het mag zijn meest spannende en geslaagde album genoemd worden. Een album dat met z’n spannende, soms lekker ondoorgrondelijke, karakter wel een paar keer draaien nodig heeft om helemaal op z’n plek te vallen.