Het is amper een jaar geleden dat Cato van Dijck in de huid van Donna Summer kruipt en samen met Colin Benders met een sensationele performance van de Giorgio Moroder klassieker I Feel Love haarzelf bij Matthijs Gaat Door op de kaart zet. Een zeer spraakzaam moment, en terecht nationaal groot opgepakt. Wat men veelal vergeet is dat Cato samen met haar drummende broer Joost en gitarist Daniel de Vries al vier overtuigende studioplaten heeft afgeleverd. My Baby, want daar hebben we het hier over, stoeit met blues, soul, funk en dance. Doordringende trance als basis, met daaroverheen een aangename groovende mix van spacende psychedelica, jazzy ritmes en die allesbepalende stemacrobatiek van Cato van Dijck. Een continu in ontwikkeling zijnde band met een hongerige drang tot experimenteerdrift. Het popmuzieketiket overstijgend, met veel ruimte voor traditionele tribals, inheemse exotica en een overdonderend gevoel voor multiculturele stromingen.

Na het toch al niet misselijke soulblues debuut Loves Voodoo! volgt het meer slidegitaar georiënteerde countryblues rockende Shamanaid. Het duistere bezwerende rituele Prehistoric Rhythm opent de deur naar de kerkelijke gospel en introduceert bescheiden meer hypnotiserende trance en folk in de sound. Sake Sake Sake transformeert weer een stap verder in wording dan het vier jaar eerder verschenen met zomerreggae stoeiende Mounaiki ~ By the Bright of Night. Sake Sake Sake overtreft alle verwachtingen, de gehoopte doelstelling is bereikt, al krijgt My Baby van kritische puristen zeker tegengas, omdat de plaat zoveel van de eerdere sound afwijkt. Zo is het, ik kan in ieder geval optimaal van de gedurfde koerswijziging genieten.

De magie van de retro beleving die tijdens de Colin Benders samenwerking zijn intrede doet, zet zich in A Dream I Dream voort. Het gezelschap duikt met producer Steve Dub de studio in om eens flink aan de composities te sleutelen. Zijn liefde voor seventies disco sluit hier mooi op aan, waarmee hij de juiste persoon op de juiste plek is. Het filmische A Dream I Dream dus. Met een voet nog in de jaren zeventig krautrock en disco, anderzijds heeft het ook die flitsende neonlichten new wave van de jaren tachtig, speels rockgitaarwerk en ontwaken aan de horizon kille flatline technobeats. Cato van Dijck is zich van haar flirtende sensualiteit bewust en trekt het magnetisch ombuigbare Stupid spanningsveld ook volledig naar haar toe.

Het ontvlambare Gasoline onttrekt zich van de dubbasis en ontwikkeld zich volgens de Prince musicology methode (wat zou My Baby goed in zijn straatje passen) tot een motorisch goed geoliede stroperige track, waarbij de klassieke My Baby elementen nog duidelijk hoorbaar en voelbaar zijn. De oriëntale soul van het in I Feel Love ritme ondergedoopte Cry Baby is typisch Cato van Dijck werk. Wat zijn we in Nederland toch te weinig bewust van het veelzijdige grote talent wat we hier te bieden hebben. Het stevige rockende Sake Sake Sake titelstuk heeft dat recht toe, recht aan nonchalante van een nineties rockband als Garbage. Nou je moet wel een zelfverzekerde uitstraling hebben om je hieraan te wagen. My Baby is in bezit van deze eigenschap, en kiest vreemd genoeg, maar zeker effectief, voor breekbare stemhoogtes en explosieve stoere stemtornado’s.

De kracht van Fixed / Broken zit hem in de subtiele folkgitaarakkoorden, recyclede strijkersarrangementen, verwilderede jungle percussie en deprimineur afgestelde synthpop elektronica. Neurotisch lomp doorzagend smokkelt Don’t Fight It brokken aan traditionele slangen bezwerende cultuurgeweld binnen, welke in extase die therapeutische schreeuw oproept om vervolgens totaal buiten controle op de verslavende industrial deepnoise los te gaan. De Tibetaanse zen rust van het ironisch bedoelde Everybody Scream gaat over in het agressieve It’s A Setup dansfeestje. Alle lockdown frustraties komen samen, en wringen zich een weg naar buiten toe. Wat moet het een sensatie zijn om My Baby in deze fase live te ervaren. Investeer in de nodige lichteffecten en zet een waanzinnige internationale klasse show neer. My Baby is daar duidelijk klaar voor.

Melodramatiek legt het persoonlijke met melancholische dwaalgitaarlijnen wegstervende Unlike Before op de weegschaal, de knarsende scharnieren verbittering is amper in staat om de innerlijke negativiteit te dragen. De wereld is een onoverzichtelijke doodbloedende jungle, overspoeld door haat en pijn. Dans als remedie, dans om te vergeten. Nobody From Nowhere zit in het ontgonnen zoete singer-songwriter triphop vaarwater, een vanzelfsprekendheid die je in eerste instantie niet zo direct bij My Baby plaatst. De My Bad funksmerigheid is een verademende kickstarter. Het is zo mooi als een zangeres in deze tijd gewoon openlijk haar stoute kant belicht. Cato van Dijck is een krachtige vrouw, trots op haar vrouwelijkheid, en eerlijk gezegd hoort dit ook geen issue te zijn.

De plaat sluit met de Nothing’s Gonna Change anticlimax af. Kwetsbaar en klein, eigenlijk hoort het stevig opbouwende Sake Sake Sake fundament niet zo te eindigen. Een prachtige zwoele late avond track, maar de twijfel slaat beschadigende deuken in de zelfverzekerde persoonlijkheid Cato van Dijck. Alles is aan het bewegen, alles is aan het veranderen, het heeft alleen tijd nodig. Veel groter talent dan My Baby loopt er in Nederland niet rond, dat mag wel eens gezegd worden.