De uitdrukking ‘Gone To Texas’ komt uit het begin van de 19e eeuw en is van oorsprong niet positief: het werd gezegd over de (vele) mannen die in die tijd een grote schuld hadden of een misdaad hadden begaan en om die reden gevlucht waren naar de staat in het zuiden van de VS. De talentvolle Amerikaanse singer-songwriter Mike Zito deed hetzelfde, hoewel flink wat generaties later. Hij vluchtte voor zijn problemen en vooral voor zichzelf naar Texas. Eén van die problemen was een drugsverslaving. In Texas ontmoette hij een vrouw die zijn echtgenote én grote steun zou worden. Voor Zito was zijn vlucht dus zijn redding. Of zoals hij het zelf zegt in het hoesje van zijn nieuwe cd: “Texas saved my life.” En dat levert de muziekliefhebber een prachtig muzikaal eerbetoon op aan de staat. Gemaakt met zijn band The Wheel en met gastoptredens van Sonny Landreth en Delbert McClinton.

De stem van Zito is lekker hees, past daarmee goed bij de blues die hij maakt. Toch is de stem ook op een andere manier bijzonder. Op sommige nummers doet die namelijk denken aan die van John Hiatt (zoals bijvoorbeeld op Gone To Texas, hieronder te beluisteren), op andere nummers zou je haast denken dat je een oud album van Frankie Miller op hebt staan. Die laatste vergelijking gaat zeker op bij Take It Easy, een werkelijk prachtige ballad die niet alleen qua zang, maar ook muzikaal en zelfs tekstueel maar zo van de Schot had kunnen zijn geweest.

Wat betreft die teksten, niet allemaal zijn ze even sterk. I Never Knew A Hurricane is bijvoorbeeld een nummer waarop Zito iets te veel richting de ‘blues-clichés’ gaat:
“I never knew a hurricane could be so cruel
It hits you like a freigh train, leaves you feeling like a fool”

Jammer, want muzikaal zit het nummer wel lekker in elkaar. Wat betreft die muziek moet zeker nog de saxofoon genoemd worden. Die is op dit album regelmatig te horen, solerend maar ook meer op de achtergrond. Het instrument, bespeeld door Jimmy Carpenter, levert een absolute meerwaarde op.

Op Gone To Texas bewandelt Zito een flink deel van de blues: van akoestisch (Death Row) tot meer funky (Don’t Break A Leg), van vuig (Don’t Think Cause You’re Pretty) tot soulvol (Take It Easy). Dat maakt het tot een meer dan prima album om de zonnige dagen die eindelijk lijken te komen tegemoet te gaan. Ook is het erg geschikt voor degene die relaxt flinke afstanden wil/moet afleggen in de auto. Raam open, ellenboog uit het raam en cruisen maar. Dat was namelijk ook de manier waarop ondergetekende het album voor het eerst beluisterde. En er erg van genoot! Daarvoor hoef je niet naar Texas…