Cold Waves Divide Us. Een aardsverschuiving drijft ons uiteen. Midas Fall schetst het beeld van een in verval geraakte planeet, die met een oerknal tegen het hemelse paradijs botst. Kilte transformeert de aarde in een winterse bevroren wereld, waar koud contactgestoordheid heerst en egocentrisme de emoties van gevoel zuivert. De Schotse emocore progrockers flikken het om op hun vijfde studioplaat een soundtrack van het hedendaagse nu in elkaar te knutselen.

Zonder de zang van Elizabeth Heaton blijft er een geraffineerd in elkaar geschept muzikaal diepgrijs landschap over. Maar als je dan toch zo’n prachtstem in het bezit hebt, buit deze dan ook uit. Vergeet echter niet dat de vocalist tevens het talent bezit om de plaat van verschillende opbouwende lagen te voorzien. Samen met Rowan Burn draagt ze de verantwoording over het fundament, en de twee multi-instrumentalisten dames krijgen hierbij hulp van mannelijk evenbeeld Michael Hamilton, die met zijn bas de brokstukken aan elkaar lijmt.

Een buitenstaander refereert Midas Fall aan de gothicrock, vooral de sprookjesachtige In This Avalanche en Monsters ballads liggen in het verlengde van het betere Within Temptation en Nightwish werk. Een insider kijkt echter verder dan deze theatrale melancholie en hoort vooral een vernietigend down to earth geluid terug. Cold Waves Divide Us heeft niks optimistisch, het symboliseert de leegte en maakt uit de asresten zandkastelen, welke weer net zo eenvoudig uit elkaar spatten.

Midas Fall, het koninkrijk op de rand van de afgrond. Geluk is niet te koop, winst is niet af te dwingen, slechts de zekerheid van het verlies heerst. Cold Waves Divide Us heeft nog meer zeggenschap dan het eerder werk, is nog breekbaarder, nog goddelijker, met nog meer emotionele diepgang.

Elizabeth Heaton buit haar rol als treurende Moeder Aarde volledig uit, en als geen ander weten de Schotten hun traditionele folkroots in die intense natuurbeleving om te zetten. Want daar ligt de kern, de basis. Het zijn gevoelsdieren, Fish van Marillion, Elizabeth Fraser van Cocteau Twins, Mike Scott van The Waterboys, Sharleen Spiteri van Texas, noem ze maar op. Muzikanten die niet alleen zingen, maar ook hun hart laten spreken.

Voeg daar Elizabeth Heaton maar aan toe. Elizabeth Heaton overstijgt zichzelf door zich niet meer ten gunste van de songs op te stellen. De warme droefenis is bijna menselijk, gemeend ontroerend. Nog steeds gaat ze spaarzaam met woorden om, gebruikt ze korte zinnen op de meest krachtige wijze, betovert ze de luisteraar die met een onbehaaglijk brekend gevoel achterblijft.

Piano en songsmit drums leiden In the Morning We’ll Be Someone Else in, de transformatie tussen nacht en dag. Smekend zoekt Elizabeth Heaton naar een rustpunt, een ijkpunt voor haar onrustige gedachtegang. Een wervelwind aan opeenvolgende climax extases, gevangen in een wervelwind aan shoegazer noise. Het verraderlijke bedrog en twijfel roepen de keerzijde van het bestaan in I Am Wrong op.

Door zelfkennis en de Salt verbittering verrijk je jezelf, kun je vervolgens andere wegen inslaan. I Am Wrong heeft het militante opzwepende van jaren tachtig postpunk, hoopvolle dominante percussie verzacht door dromerige gitaarstructuurlijnen. Het instrumentale Point Of Diminishing Return voegt synthpop echo’s toe en begeeft zich op de rand van de jaren negentig. Het vergevende Salt tranendal biedt vooral troost en vrede.

Het is de kracht van de zangeres om je met het zelf geschepte slachtveld te confronteren. De Cold Waves Divide Us tribal regendans is een rouwende boetedoening voor de vreselijke daden, een schuldbekentenis. De wereld is verscheurd en niet meer te helen. We hongeren onszelf uit en voeden ons niet langer met vertrouwen en liefde. Enkel de Atrophy treurzang heeft die hypnotiserende kracht om te verleiden. Nou, dan mag wel wat positiever. Nee, juist niet, de schoonheid zit hem dus in die beladenheid. Deze zoektocht brengt je uiteindelijk bij de perfect uitgespeelde Little Wooden Boxes onweersbui waarachter een gouden regenboog zich schuilhoudt. Om dan toch nog met de verdovend Mute softpop ruis te eindigen dwingt respect af.