Deze rocktroubadour uit Chicago trok onze aandacht in 2014 met The Westies, het muzikale project waarbij zijn vrouw Lynne Horton hem als zangeres en violiste flankeert. McDermott is al enkele decennia eerder actief, in ’91 debuteert hij met 620 W Surf waarop hij zich  met zijn rauwe stemtimbre als een rocktroubadour profileert in het zog van Springsteen en Mellencamp, evenwel zonder zijn Ierse roots en de traditionele folk te verloochenen. Samenwerking met producer Don Dixon levert een opvolger op en halverwege de jaren negentig duiken op de titelloze langspeler met producer Joe Hardy (The Replacements) liner notes van Stephen King, auteur van SF- en horrorverhalen en notoire fan van het eerste uur. Ondertussen zijn we zon slordige twintig, al dan niet in eigen beheer uitgebrachte, langspelers verder.

In het verleden leidde zijn gevarieerde muzikale smaak en benadering wel eens tot minder samenhangende resultaten onderkent McDermott. Op dit in twee delen opgesplitste project komen beide aspecten aan bod.

De eerte cd Lighthouse on The Shore onthult vanaf de openingssong, de meer intimistische kant van de songwriter met Bradburry Daydream, een romantische pianoballade en de weemoedige terugblik Goddamnet Lovely. “This time I’m not gonna fall for that“, stelt McDermott in Gonna Rise Up

I’m Not My Father, is een rake observatie over de verschillen tussen kinderen en ouders die met het klimmen der jaren meer vervagen en overgaan in gelijkenissen. Lighthouse on the Shore onthult een liefdessong maar het blijft voorzichtig en behoedzaam aftasten in de met celloklanken van Kate Burns gelardeerde titelsong. Lynne is weerom van de partij evenals snarenman Will Kimbrough en pianist John Deaderick.

Dezelfde muzikanten verzorgen, aangevuld met een gitarist en een drummer, de instrumentatie van het tweede deel dat met aanzwellende drumbeats en gitaargolven start in FCO. Het lijkt wel of the Edge van U2 even bijspringt in Berlin at Night maar het is wel degelijk de gitaar van Grant Tye, eerder gesignaleerd bij Jay O’Rourke en Robbie Fulks en talloze anderen.  Het op melodisch toetsenwerk flanerende Head Full of Rain creëert een zonnige, triomfantelijke, sfeer. De titeltrack East Jesus  roept op tot alertheid.

Lost Paradise komt wel angstvallig dicht in de buurt van een jonge Springsteen met The E-Street Band. En dat is in dit geval niet eens een verwijt, de twee complementaire cd’’s illustreren nog eens ondubbelzinnig de klasse van Michael McDermott als geïnspireerd songwriter en dito performer.