Mercury Rev
Born Horses
Born Horses is het derde album van Mercury Rev op het Bella Union label. De vorige plaat was het eerbetoon aan Bobbie Gentry, Bobbie Gentry’s the Delta Sweete Revisited, uit 2019. Vier jaar daarvoor verscheen The Light in You. Met andere woorden: het is alweer negen jaar geleden dat de band ons op een album met nieuw eigen werk trakteerde.
Bij beluisteren van Born Horses – de belettering op de hoes roept in ieder geval herinneringen op aan de Mercury Rev klassieker Deserter’s Songs – wordt al snel duidelijk dat de band wel met iets bijzonders wilde ‘terugkeren’; het geluid van de plaat is nog atmosferischer, sprookjesachtiger en grootser dan verwacht. De berichten hierover waren in de aanloop van de release al veelzeggend: ‘A cascade of gleaming, glistening psych-jazz-folk-baroque-ambient quest that searches its soul but can never truly know the answer’.
Born Horses laat zich luisteren als een soort dagboek, een vocaal dagboek vol filosofische overpeinzingen, ingesproken door Jonathan Donahue, die overigens wat ruwer, raspender klinkt dan voorheen. Hierover zei hij zelf al: ‘When I opened my voice to sing on this record, this was the bird that sang: a lower, whiskery voice, which surprised me as much as it may others. I don’t know where the bird came from, but it’s there now, and I don’t question it. It’s just the bird that wants to sing’.
De eerste twee singles blijken exemplarisch voor het album: het dromerige Ancient Love heeft iets kosmisch, iets heiligs. ‘The desert winds reveal … This ancient love of ours was real’. De opduikende trompet brengt extra magie. Patterns roept beelden op van sterrenhemels en noorderlicht. Op de voorgrond trekken de bijna zalvende socio-psychologische beschouwingen van Donahue voorbij.
Zoals op de singles al te horen was, draait het op Born Horses op het vocale vlak vooral om meeslepend, innemend spoken word. Zo ook op opener Mood Swings, die de toon zet voor het album. ‘My mood swings … Like a child’s rocking horse’, aldus Donahue. De muziek mag dan aan outer space refereren, de uitingen van Donahue exploreren net zo hard inner space. De titelsong is zeer beeldend, filmisch en dramatisch. Dwarrelende saxofoon en mooie baslijnen kleuren deze trip, evenals de teksten: ‘I dreamed we were born horses… Not human beings, more time to run … Barefoot and wild’.
A Bird of No Address is een van de songs waarop Donahue’s voordracht meer richting zang gaat. Als derde single een fraai visitekaartje van het album en een track die iets meer de link legt naar prachtplaten als Deserter’s Songs en All Is Dream. Zeker ook door de orkestrale, klimmende climax op het einde. Voor het evenwicht op de plaat is dit een welkome song, net als het uptempo There’s Always Been a Bird in Me, hoewel de muziek hier relatief vlak en minder inspirerend blijft.
Beter is het grootse, fraai getitelde liefdeslied Your Hammer, My Heart: ‘Like the director your are / You gave me my first big break.’ Hier roept Mercury Rev beelden op van bladgoud en rood fluweel. ‘Everything I thought I had lost … I keep finding’, aldus Donahue, verderop in Everything I Thought I Had Lost. De muziek is als een waterval van drums en trompet, in slow motion.
Zoals gezegd is Born Horses meer een luisterboek dan een plaat vol songs. Dat geeft een bijzondere ervaring, die uiteenloopt van bijna sensationeel tot bijna zoetsappig. De huidige bezetting, met naast oudgedienden Donahue en Grasshopper ook Jesse Chandler (piano) en Marion Genser (keyboard) aan boord lijkt heel ver verwijderd van de Mercury Rev met David Baker nog in de gelederen, en platen als het fijne Yerself Is Steam. Toch ‘orkestreerde’ de band hun songs in die tijd ook al. Wat dat betreft is dat nooit anders geweest. Gaandeweg gingen de dromerige, meer filmische en mildere psychedelische sferen natuurlijk overheersen en Born Horses lijkt hier een culminatiepunt van. Een plaat die waarschijnlijk meer op zichzelf zal staan dan andere albums van Mercury Rev. Een opvallende plaat die je zacht in je stoel terugdrukt en je je ogen doet sluiten.
