Seek Magic van Memory Tapes uit 2009 is niet door veel muziekliefhebbers opgemerkt. Toch sloot Dan Hawke, de man achter Memory Tapes, met die plaat naadloos aan op het nieuwe genre chillwave. Met zijn nieuwe album Player Piano is Memory Tapes overgestapt het veilige electro-popliedjes. En dat is een hele verandering.

Genoeg chillwave, moet Dan Hawke gedacht hebben. Seek Magic was een plaat waar het genre als het ware voor was uitgevonden. Maar nu met Player Piano is hij 180 graden gedraaid. Geen Aziatisch-aandoende chillgeluiden meer, maar synthesizer-popliedjes met een stevige drum eronder en de opgewekte, ietwat hoge stem van Hawke.

Hawke omschrijft zijn muziek als ‘keyboard-based psychedelic girl group songs’. Hij wilde een plaat maken waar de onschuld van zangmeisjes uit de jaren 60 in door zou klinken. Dat is niet het eerste waar je zijn dromerige popliedjes mee associeert, maar onschuldig klinkt Player Piano wel.Ondanks het gebruik van enkel electronische instrumenten, weet Hawke een warm en soms ontroerend geluid neer te zetten.

Player Piano is de experimenteerdrift van Seek Magic kwijt. Het album is veiliger, gemakkelijker luisterbaar en extreem zomers. De vrolijkheid druipt van de plaat af, waardoor sommige nummers soms wat gelikt over kunnen komen. Worries is een voorbeeld hiervan en klinkt als een hip jaren 80 nummer. De dromerige sfeer van de plaat wordt hierdoor onderbroken. Ook Trance Sisters past niet helemaal in het plaatje. Het nummer vliegt alle kanten op en gaat van een breakcore-achtige beat naar synth’s die bijna klinken als scheurende gitaren van een foute jaren 80 rockplaat. Het is de onweersbui op een zomerse avond.

Geen chillwave meer, maar electro-pop. Niet meer onderuit op de bank met rustgevende geluiden op de achtergrond, maar dansen in een popzaaltje op opgewekte drumbeats. Memory Tapes is getransformeerd, en ondanks dat het even wennen is, is het wel erg lekker.