×

Recensie

Metal

11 september 2022

Megadeth

The Sick, The Dying… And The Dead!

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Universal

The Sick, The Dying… And The Dead! Megadeth Metal 3.5 Megadeth – The Sick, The Dying… And The Dead! Written in Music https://writteninmusic.com

In de bestseller ‘The Gentle Art Of Not Giving A F#ck’ van Mark Manson wordt het verhaal van Dave Mustaine opgevoerd. Mustaine heeft met zijn band Megadeth miljoenen albums verkocht, in arena’s en stadions gespeeld en een bankrekeningsaldo met veel nullen opgebouwd en toch was hij decennia lang ontevreden en gefrustreerd. Waarom? Omdat hij zich voorgenomen had om de band waar hij was uitgetrapt te overtreffen. Dat is niet gelukt omdat die band Metallica was, tot voor kort de populairste metalband ter wereld. Dat boek is wereldwijd meer dan tien miljoen keer verkocht en dus kennen heel veel mensen die niets met metal hebben nu ook zijn verhaal.

De laatste jaren lijkt Mustaine over zijn frustratie heen gegroeid te zijn en zijn lot te accepteren. Hij heeft er wel een nieuwe voor teruggekregen want Megadeth is zijn headlinerstatus kwijt. De band opent inmiddels concerten voor meer populaire bands als Five Finger Death Punch. Dat moet na veertig jaar hard werken toch door zijn ziel snijden. Anders dan Metallica lukt het Megadeth veel minder goed om nieuwe generaties metalfans aan te spreken. Naar de exacte redenen blijft het gissen, maar Mustaine’s vocalen spelen zeker een rol. Na de release van Dystopia zes jaar geleden, kreeg Mustaine te maken met keelkanker. Gelukkig is  hij inmiddels genezen en kankervrij. Is zijn stem nog slechter geworden? Nou, dat valt reuze mee. De verschillen met voorgaande albums zijn klein. En dat geldt ook voor de muziek want Megadeth levert met The Sick, The Dying… And The Dead! een oerdegelijk album af dat eigenlijk niet verrast. Het is Megadeth ten voeten uit.

Het titelnummer opent op een wat lager tempo dan we gewend zijn en klinkt eigenlijk meteen vertrouwd door de strakke riffs en dito ritmesectie, het goede gitaarwerk, de uitstekende productie en de matige vocalen. Op Life in Hell gaat het tempo een paar tandjes omhoog en vliegen de riffs en solo’s je ouderwets om de oren. Op Nightstalkers gaat de band in de hoogste versnelling en horen we zowaar riffs die op een Slayer album niet hadden misstaan. Ice-T levert in dat nummer ook nog een bijdrage. De teksten zijn zoals we zijn gewend maatschappijkritisch, actueel en scherp. Soms schrijft Mustaine ook teksten die een reflectie kunnen zijn op zijn eigen leven zoals Junkie en Soldier On!

Megadeth is sinds medio jaren tachtig al een draaideur voor muzikanten. Mustaine heeft oog voor talent en dat is ditmaal niet anders. De Braziliaanse gitarist Kiko Loureiro is nog steeds van de partij en de Belgische drummer Dick Verbeuren is een topper. Vaste bassist Dave Ellefson is na zijn seksuele escapades op het internet de deur gewezen en vervangen door James Lomenzo. Die bast echter niet op dit album, dat doet Steve DiGiorgio, een bekende viersnarenplukker uit het thrashgenre.

Track nummer 4, Dogs Of Chernobyl start wat langzamer, maar slaat halverwege om in een razendsnelle beuker. De nummers die volgen zijn bijna allemaal wat minder interessant. Ze bevatten weliswaar flitsende solo’s, maar ze kunnen niet echt boeien. Net als andere bands die al decennialang bezig zijn (Iron Maiden, Saxon etc.) valt ook Megadeth af en toe in herhaling. Sommige riffs klinken bekend in de oren. Célebutante is het laatste hoogtepunt van de plaat waarna met Mission To Mars het niveau behoorlijk keldert. Het supersnelle We’ll Be Back sluit weer in stijl af.

Op sommige versies zijn twee bonustracks te horen, namelijk een fijne uitvoering van Police Truck (cover van Dead Kennedys) en een heerlijke versie van This Planet’s On Fire (cover van Sammy Hagar) waarop Sam nota bene zelf ook mee doet. Sam laat meteen even horen dat hij halverwege de zeventig nog steeds over een krachtige stem beschikt. Op andere versies staat een liveversie van The Conjuring, een thrash klassieker die helaas uiterst belabberd wordt gezongen.

Megadeth staat al jaren te boek als een van de Big Four van het thrash metal genre. Met The Sick, The Dying… And The Dead! bewijst de band nog steeds zeer degelijke albums te kunnen maken. Het niveau van de jaren tachtig wordt echter al heel lang niet meer gehaald. Nu Slayer is gestopt, vraag je je af wat Mustaine nog drijft om door te gaan. Hij wordt deze maand 61 en hoeft al heel lang niets meer te bewijzen. Nu zijn band geen headlinerstatus meer heeft, is het wellicht zinvol om over andere projecten na te gaan denken, bijvoorbeeld het begeleiden van jonge bandjes. Het zou toch sneu zijn als Megadeth straks in kleine zaaltjes moet afsluiten.



  1. The Sick, the Dying… and the Dead!
  2. Life in Hell
  3. Night Stalkers (met  Ice T)
  4. Dogs of Chernobyl  
  5. Sacrifice
  6. Junkie
  7. Psychopathy
  8. Killing Time
  9. Soldier On!
  10. Célebutante
  11. Mission to Mars
  12. We'll Be Back
  13. Police Truck (bonus track)
  14. This Planet's on Fire (met Sammy Hagar) (bonus track)