Soms heb je de behoefte om het dagelijkse leven te ontvluchten door tijdens een rustige avondwandeling enkel van muziek te genieten. Dit overkomt Adrian Crowley als hij in de winter door Dublin loopt, en gemeend geraakt wordt door Death Had Quicker Wings Than Love van de relatief onbekende folkzangeres Marry Waterson, die wij op Written In Music ook liefdevol omhelzen. Ik kan mij hier wel iets bij voorstellen, de plaat schetst automatisch beelden van het oude Dublin, waarbij de gebouwen elk hun eigen verhaal vertellen en de verlaten straten eenzaamheid, geluk en verdriet met zich meedragen. Ontroert neemt hij in zijn enthousiasme contact met de zangeres op. De gedragen bovenaardse tragiek sluit perfect bij zijn zware bariton bromstem aan. Net als bij Adrian Crowley wekken de liedjes de indruk op dat deze als een toevallige passant voorbij komen waaien, om zich vervolgens in zijn muzikale geheugen te nestelen.

Op zijn The Watchful Eye of the Stars voorganger staat de sterfelijkheid centraal. Samen met zijn broer redt hij op jeugdige leeftijd een gewonde vogel, verzorgen deze liefdevol, maar de dag later vinden ze het diertje dood onder een hek terug. Je kan het leven niet sturen, verlengen of bevriezen. Die melancholische ondertoon heerst ook op het prachtige Cuckoo Storm, waar het tweetal regelmatig het folk pad verlaat en nieuwe toegangswegen opzoekt. Lovers in the Waves is het prijsnummer van de plaat waarbij ze intense donkere postpunk aan soulblazers hechten en het eindresultaat in een orkestraal jaren zestig mengsel onderdompelen. Zalvend liefdevol, met zachte sprekende emoties. Hier is de aanwezigheid van sfeermaker Jim Barr zo bepalend en geeft hij er een filmische twist aan. Onderschat zijn aandeel op de derde experimentele Portishead plaat niet, en ook nu beperkt hij zijn toevoegende waarde in de rol als bassist niet, maar neemt hij naast het tweetal de verantwoording over het eindproduct.

En als je dan toch de mogelijkheid hebt om dat talent van Marry Waterson te gebruiken, buit dit dan ook uit. De bescheidenheid van Adrian Crowley siert het door Marry Waterson geschreven Undear Sphere. Schoonheid in bijna kinderlijke eenvoud met speels uitluidende blazers. Verscholen achter haar piano trekt ze vervolgens ook het overwinnende The Leviathan helemaal naar zich toe. Het kan niet anders dat Adrian Crowley in stilte op de achtergrond meegeniet, en het allemaal maar laat gebeuren. Nou, dan denk je groot, het genot om je weg te cijferen, en goedkeurend toe te kijken. Adrian Crowley is de verhalenverteller welke Watching the Starlings introduceert, en zich hierbij door de prachtstem van Marry Waterson laat hypnotiseren. In gedachte bewandeld hij die straten in Dublin weer, met een bungelende sigaret in de mond, genietend van de harmonieuze spreeuwenzang.

In Kicking Up The Dust staat de vrijheid van het onschuldig liften centraal. Wereldreizigers die zich door de klanken van de songs laten transporteren. Samen onbekende wegen ontdekken, samenkomen en soms een totaal andere richting inslaan om elkaars pad uiteindelijk weer te kruizen. Het lugubere met begrafenis treurblazers geïllustreerde Heavy Wings is een ruim honderd jaar oude verslaglegging van hoe een opgevist vrouwenlichaam respectloos tentoon gesteld wordt. Marry Waterson kruipt in de ziel van de overledene. Heel eventjes opereert ze in de beeldende brekende klaagschaduw van Beth Gibbons, heel eventjes memoreert Jim Barr aan die roemzuchtige periode. In het op doorreis zijnde Lucky Duck For Grown Ups snelt het zangtandem duo in hoog tempo voorbij. Een niemendalletje tussen de hoogwaardige overige songs.

Het traditionele One Foot Of Silver, One Foot Of Gold blikt op de folkbasis terug en is door de moeder van Marry Waterson geschreven. Distant Music ontplooit zich als een lentebloem, die nietsvermoedend haar blaadjes opent om haar innerlijke schoonheid te openbaren. Gevoelig, teer onbevangen als een kinderhart. In het Cuckoo Storm titelstuk dwarrelen de mellotron melodieën neder waarna ze in de golven van het afsluitende The Trembling Cup wegdrijven. Toch kleuren de stempartijen niet de gehele plaat gelijkwaardig samen. Magie en onwennigheid wisselen zich af, het is hierdoor een tikkeltje te geforceerd, waardoor ze juist die natuurbeminnende nomadensound niet altijd waar maken. Adrian Crowley is blijkbaar soms net te erg onder de indruk van de verbale voordracht van Marry Waterson waardoor hij zelf vergeet om te zingen.