Het blijft bizar dat zelfs met een perfecte single als Simple Math het uit Atlanta afkomstige Manchester Orchestra niet groots doorbreekt. Hun nieuwe album is een onversneden parel.

In thuisland Amerika wordt het jonge Manchester Orchestra in indie kringen op handen gedragen. Met hun prima albums, I’m Like A Virgin Losing A Child en Mean Everything To Nothing, wisten ze de afgelopen jaren steeds grotere zalen te bespelen en scoorden ze covers bij de belangrijke magazines. In de interviews werd het grote talent van Andy Hull, de baardige frontman/gitarist en belangrijkste songschrijver van de band, uitgebreid besproken. De man heeft inderdaad een geniale hand van songschrijven, zowel rafelige rockers als fraaie ballads.

Met Simple Math hebben ze hun meest ambitieuze album tot nu toe gemaakt. De ingetogen opener Deer leidt wat dat aangaat af van de volle bombast van de daarop volgende song Mighty. Een song zo heerlijk dik aangezet met strijkers dat je gelijk heerlijk wordt weg geblazen. Ook het ijzersterke April Fool overtuigd van grote klasse. Absoluut een van de sterkste rockers in tijden. Net zo overtuigende klink ook Virgin, een bizarre, door een kinderkoor gedragen, rocker met lekker veel power neergezet. Een song die maar slecht uit je hoofd te rossen is. De titeltrack is daarna de heerlijke apotheose. Met het geweldige drieluik Leave It Alone, Apprehension, en het dromerige Leaky Breaks sluit het album vervolgens in stijl af. Simple Math is een van die albums die er dit jaar toe doen. Een album die halsreikend doet uitzien naar wat Hull nog meer voor ons in petto heeft. Die man wordt in songschrijven alleen maar veter en beter.