Malummí, met zo’n warme naam en een exotische donkere verschijning als frontvrouw loop je al snel het risico dat men deze associeert met de zangeres, zoals in het verleden bij bands als Nena en Blondie het geval was. Larissa Rapold is dan wel in Brazilië geboren, maar het grootste deel van haar leven woonachtig in Zwitserland. Ze heeft als vocalist een geschoolde achtergrond in de jazz en de daaraan verwante opzwepende bossanova. Malummí vindt zijn oorsprong in Basel en ontstaat als Larissa Rapold met haar zelfgeschreven dromerige Crossroads song bij de studio van de Italiaanse gitarist Giovanni Vicari aanklopt. Al snel volgt de Blood plaat waarop Alon Ben de drumpartijen verzorgt. Net als Giovanni Vicari heeft hij de nodige ervaringen als producer en multi-instrumentalist.

Ondanks het jazz verleden van het drietal zoekt Malummí het ijkpunt ergens tussen de eighties postpunk en de jaren negentig gitaarrock op. Maar zelfs dan doe je het trio tekort. Het is in ieder geval wel duidelijk dat in The Universe Is Black de duisternis centraal staat. De sensuele triphop accenten van de voorganger zijn naar de achtergrond verschoven, net als het naïeve kinderlijke in de voordracht van Larissa Rapold. Hoop en sprankeling staan op The Universe Is Black loodrecht tegenover realisme en grimmigheid.

De opzwepende Bones folkrock krijgt met prachtige slidegitaarbogen vorm. Het euforische verlangen naar een aards paradijs waar je de rest van de dagen slijt. En opeens ontdek je dat broeierig niet altijd een negatieve klank oproept. Bones is namelijk aangenaam zwoel broeierig. De verfrissing na de warmte in gelukzalige momenten. Beter kan het niet worden, wel slechter, daarover later meer. De uitbundige hoera stemming van Society wordt al door een donkerheid overschaduwd. Een zonsverduisterende eclips is in aantocht, tot nu toe is het vooral genieten van de aan de jaren negentig memorerende girlpower indierock waar artiesten als Björk, Mazzy Star, Belly en The Breeders garant voor staan.

There Is No Thing heeft de wanhopige grijsheid van de grunge. Er is noodweer op komst, een rituele hypnotiserende regendans die je met woeste gebaren de dansvloer opdwingt. De onvermijdelijke exorcistische kwelschreeuw maakt een einde aan al dat moois. Het slordige rauwe gitaarspel van Giovanni Vicari zorgt voor de ommezwaai. We gaan nog verder terug in de tijd, omarmen de demonen uit het verleden en passeren het vage grensgebied van de shoegazer noise en postpunk. Dreams breekt open en geeft ruimte aan subtiele Zuid Amerikaanse jazzaccenten. Hier komt de klassieke talent van Larissa Rapold met haar natuurlijke zelf aangeleerde singer-songwriter kunsten samen.

Het aardse You’re Not Gonna Ruin My Day heeft dezelfde schoonheid als dat breed uitweidende Zwitserse berglandschap. Vaak legt men bij folk naar de Amerikaanse binnenlanden, Schotland of Ierland de link. Vergeet niet dat Zwitserland net zo’n inspirerende flora en fauna bezit. Hemelse engelenklanken dalen in het The Universe Is Black intro neder, gevolgd door de verwoestende werking van een agressief spelende Giovanni Vicari. De stem van Larissa Rapold is amper volgroeid om de track te dragen, waardoor ze net een te schel geluid produceert. Die zachtheid voldoet wel in het schemerige rondspokende Something. Something opent definitief de bij Dreams al aangehaalde poortdeuren van de shoegazer en postpunk, al is het maar voor een minimaal klein kiertje. Iets meer durf en lef zou zeker volstaan.

Die dreiging openbaart zich wel in Mother. Een angstaanjagende verhalende klaagzang van de in There Is No Thing ingezette oerschreeuw. Een kakofonie aan griezelige geluiden met een radeloze moeder op de achtergrond. Het heeft een naargeestig The Mothers of the Disappeared sfeertje. Dit zwaar ritmische donder hoorspel overstijgt het spoken word principe. Mother is krachtig, verdrietig, wanhopig, indrukwekkend. Kan je wel dieper gaan dan in een gepijnigde moederziel? Ik denk het niet. Het is knap om dan vervolgens in In a Gentle Way die rust opnieuw te herpakken. Kan het nog mooier worden? Ja, daar zorgt de Diver ballad wel voor. Hier komen emotionele spaarzame pianotoetsen met de cellistopleiding van Larissa Rapold samen. The Universe Is Black is een prachtplaat, al wekt het wel de indruk dat Malummí nog niet het uiterste gegeven heeft. Malummí heeft het in zich om zichzelf hierin te overstijgen.