Het geniale The War On Drugs verwijt ik lange tijd dat ze die prachtige Americana met overheersende jaren tachtig gitaarlijnen niet in een compacte single kunnen samenbrengen. Het I Don’t Live Here Anymore titelstuk overstijgt mijn verwachtingen, en heeft een hoog Cock Robin gehalte. Adam Granduciel schakelt de voor mij totaal onbekende Lucius hulplijn in. Twee dames welke zich onderhand vanwege identieke haardracht, kledingstijl en in elkaar overvloeiende vocalen als zussen presenteren. Toch zijn Jess Wolfe en Holly Laessig geen zussen, laat staan familie van elkaar.

Het Lucius tweetal geeft verrassend veel albumtracks van collega’s kleur. Vol verbazing luister ik naar Treat People With Kindness van Harry Style, You and Me on the Rock van Brandi Carlile en Don’t van Sheryl Crow. Toch niet de minste artiesten. Leg daar dan nog de Roger Waters comebackplaat Is This the Life We Really Want? en zelfs Ordinary Man van Ozzy Osbourne naast, en je mag voorzichtig concluderen dat ze hierop tevens een prominente rol spelen. Een handvol voorbeelden, welke je gemakkelijk tot een avondvullende setlist van overige rasmuzikanten kan uitbreiden.

Het prachtige in 2013 verschenen Wildewoman blinkt in de veelzijdigheid van uitgespeelde folkcountry juweeltjes, indiesoul samenzang en gedurfde aan The B-52’s verwante new wave gekte uit. Met Good Grief openen ze in 2016 de clubdeuren en laten ze meer dansbare elektropop en retro glamspace binnen, waarna ze de zesjarige stilte dus voornamelijk met aantrekkelijke samenwerkingsverbanden vullen. Eindelijk is er nu dan het langverwachte Second Nature waarmee ze op het The War On Drugs succesverhaal inhaken. Ze vertikken het, en gaan gewoon met drummer Dan Molad en gitarist Peter Lalish op de ingeslagen Good Grief weg verder.

Goedkoop ogende kitsch, zwoele R&B uitbarstingen, maar oh zo doeltreffend rakend. Mineur stemmende harmonieuze diepgang, verliefde bakvissen new wave en powerballad samenzang. Een hoog jaren negentig meidengroep gehalte met sensueel hijgende koortjes, hemelse maagdelijkheid en vocale perfectie. Wat moet het voor Brandi Carlile en Sheryl Crow een genot zijn om zo out of the box te gaan en zich heerlijk als gastzangeressen in Dance Around It uit te leven. De kracht van het girlpower statement in een vriendschappelijk gebaar voor de eerder verleende zangdiensten volbracht.

Het Second Nature titelstuk is retro seventies bling bling schittering met een donkere funkgroove glans. Los Angeles Summer Of Love romantiek volgens de New Yorkse Saturday Night Fever basisprincipes. Zo chique hoe ze die cleane droge baspartijen doodleuk in Next to Normal als geteugeld losgeslagen wild losjes laten paraderen. Hedendaagse discokoninginnen, klaar om de dansvloer te verslinden, te veroveren, te domineren. Eigenlijk spelen de twee dames de spraakmakende ABBA hologrammen simpelweg van het podium, want daar is de tweestemmigheid en de vereenzaamde relatietriestheid inclusief het echtscheidingsdrama van Dan Molad en Jess Wolfe nog het beste mee te vergelijken.

Het nieuwe nu met het Songfestival getinte Heartbursts. Groots uitpakken, het roze regenboogpubliek omarmen, nog meer kleur en verbroedering. Waar Arcade Fire genadeloos met Everything Now faalt, roept Lucius wel die vintage danceconnectie op. Die behoefte aan bewegingsvrijheid overstijgt al het voorgaande. Duisternisschimmen worden op Second Nature weer flamboyante feestvierders, na het geïsoleerd thuiswijnen weer gezamenlijk een drankje benutten.