Het is er, het langverwachte gehypete album van een van dé magische rockgroepen van het moment. Met meesterlijke gitarist nog steeds, Adam Granduciel, perfectionisische rockster zonder capsones. Herwerkt al een aantal platen lang de sound, de riffs, de beats van zijn voorbeelden Dylan, Springsteen, Petty, Wilco, Young en Ferry tot iets unieks, episch, vintage The War On Drugs. Hier lijken bij wijze van bewonderende knipoog zelfs Dylaneske of Springsteensongtitels als Living Proof, Changes en Occasional Rain te worden opgezogen. In alle geval, net als al die inspiratoren ontvouwt zich in iedere nieuweling telkens weer een schare klassiekers. Niet anders op deze geweldige I Don’t Live Here Anymore.

The War On Drugs legde met zijn uit Americana voortkomende poprock tot op heden een vlekkeloos parcours af, Granduciel ontwikkelde zich intussen zelf al tot stijlicoon, wiens sfeervolle sound en hemelse riffs door collega’s in het wereldje begerig worden geadapteerd. In die zin is deze nieuwe geen maturiteitsproef meer, nee het is bevestiging gewoon van ‘s mans muzikale volwassenheid en groot talent. Het album bulkt van fris, toegankelijk, kwaliteitsvol werk, met nóg meer finesse en nieuwe wendingen in concept en groepsgeluid. Met die vonkende ingrediënten worden zo al jaren massaal fans aangestoken. Prachtige, ongrijpbare keybord-gitaarsongs met weer die complexe arrangementen en ook nu weer meermaals meeslepende uptempo TWOD-beats.

Neem zo het herkenbare gestroomlijnde geluid van het machtige Harmonia’s Dream of dat van pijnlijke powerballad Change met I’m On Fire-vibe en mooie piano in de eindsectie, het woeste scheidingsnummer Wasted of het hypnotiserende Victim: telkens gewoon nostalgisch wegdromen. Of het dreigend gespannen I Don’t Wanna Wait beginnend met etherische Roxy Music-sound en met fantastische gitaarsolo weer uitgroeiend in gelukzalige TWOD-bombast.

Maar er zijn nu algemeen ook opvallend meer korte, duidelijke, meer persoonlijke nummers, met daar beduidend minder mist en galm. Op dit album is er vooral meer plaats voor de vocalen. Hebben we het bijvoorbeeld over het melancholische Living Proof, de ingetogen, uitgesproken Dylaneske opener met bevallige pianokkoorden. Of I Don’t Live Here Anymore op hartslagbeat, versterkt met sfeervolle backing vocals van Lucius. Old Skin, over de pijn van verandering en vruchteloos terugduwen, heeft andermaal die ingetogen Petty-Dylan-frasering, zelfs met fraaie finale mondharmonicatoets. Met dezelfde stemmige terughoudendheid komt het folky Rings Around My Fathers Eyes binnen, open en blootreflectie van de jonge vader die nu zelf  de beschermende ouderrelatie bekijkt. Of de sobere folkrock van Occasional Rain, perfecte afsluiter, stukje opbeurend optimisme na de storm van persoonlijke reflecties en bespiegelingen over tragiek en strijd in een wereld in brand.

Adam Granduciel en zijn groep hebben met andermaal een grote, epische plaat hun begrip van muzikale schoonheid nog verder geperfectioneerd. Ze zijn persoonlijker geworden, regelrechter, rauwer, compacter , maar hun soundscapes bieden gelukzaligheid met een onbepaalde houdbaarheidsdatum. Om zowel langdurig te laten neerdalen in kleine kring als over de grote massa’s als niet te missen liveperformance. Ook wat dat laatste betreft… gewoon Springsteen nadoen, Adam.