Het debuut van Love On Drugs, I Think I’m Alone Now kon al op onze goedkeuring rekenen en bij de eerste beluistering wordt duidelijk dat ook het tweede werkstuk onze appreciatie verdient. Andermaal zorgt Thomas Pontén voor een groot deel de instrumentatie, de man uit Gotenburg levert met uitzondering van het afsluitende Joni Mitchells Night Ride Home het volledige songwerk aan.

Pontén uitte zijn bewondering voor de Canadese al eerder, de naam van zijn vorige band Little Green refereert naar de gelijknamige song van La Mitchell. Er duiken overigens duidelijke raakpunten op met singersongwriters uit de jaren zeventig. At The Rainbows’ End herbergt Americana invloeden maar we denken ook aan Al Stewart. Invloeden uit de Brits poperfenis komen op Solder nog vaker aan bod.  Scar is een muzikaal lappendeken we horen echo’s van Elton John maar ook The Beatles en Bowie in een fraai georkestreerd pianoballade. Niet alleen de titel van de catchy rocker Every Now And Then is meer dan behoorlijk schatplichtig aan de pubrock van Nick Lowe’s Rockpile.

Solitude spoort onverstoorbaar verder op het destijds door Teenage Fanclub uitgezette muzikale traject en de naar de jaren zestig lonkende ballade Insommia ontspoort in het tweede gedeelte in de vertrouwde georkestreerde chaos van menige hedendaagse band. In Gone Away en vooral Your Kind Of Man openbarende combinaties van vloeiende gitaar met orgelwerk invloeden uit de progrock.

In nauwelijks een halfuurtje passeren al deze invloeden in bijzonder knap uit gewerkte composities . Een geslaagde gevarieerde muzikale trip terug in de tijd.