Wie had kunnen bevroeden dat de thuis opgenomen songs van Loney,dear, alias van de Zweedse Nils-Emil Svanangen, Europa dit jaar in keiharde vaart zouden gaan veroveren? Denk aan Bright Eyes, Sufjan Stevens en Elliot Smith en je weet waar het nu net uitgebrachte prachtalbum Sologne vandaan komt.

Zo oud is Svanangen nog niet. Hij werd geboren in maart 1979. Reeds op jonge leeftijd werd hij bevangen door geluiden en songs schrijven. Kraftwerk, Brian Eno’s production skills (vooral die bij U2’s The Joshua Tree) maar net zo gemakkelijk de songs van A-ha prikkelden zijn oren. Hij studeerde vanaf zijn 8^ste jaar klarinet en ontwikkelde een enorme interesse voor computers.

Handig als je in je eentje muziek wil maken. Gewapend met alleen een gitaar maakt hij zijn eerste songs en al snel ontdekt hij de mogelijkheden van het toevoegen van instrumenten. Met het in zijn tienerjaren aangeleerde pianospel begint hij ook nog eens zijn eigen jazztrio. Thuis, in zijn appartement in Stockholm of in de kelder van zijn ouders, bouwt hij ondertussen aan zijn eigen songs.

Met het in zijn eentje werken blijft hij zichzelf verrassen met nieuwe invalshoeken om zijn songs te spelen en op te nemen. Als hij uiteindelijk zijn songs op internet, in albumvorm als CDR, aanbiedt blijken de allereerste reacties zo ontzettend goed te zijn dat hij op energie songs blijft opnemen en albums via internet blijft aanbieden. Onder platenlabel Dear John gaan alle opnamen die Loney, dear de afgelopen jaren heeft gemaakt nu op CD, opnieuw gemixt, verschijnen.

Het allereerste album dat in Nederland, nadat het eerder succesvol in Amerika en Engeland werd uitgebracht, uitkomt is het in 2004 gemaakt Sologne. En gelijk met albumopener The Battle Of Trinidad And Tobego wordt duidelijk dat we hier met een heel groot talent te maken hebben. Een akoestische gitaar en een heel mooie stem en een sfeer als op een lome zomeravond. Die prachtige dromerige sfeer blijft het gehele album gewaarborgd.

Hij doet veelal denken aan iemand als Elliot Smith, de ingetogenheid van die held, maar Loney, dear klinkt daarnaast op andere tracks net zo gemakkelijk als de 9-koppige band die live aantreden. Svanangen nam bijna alle tracks voor dit album alleen op en dat maakt zijn muziek nog intrigerender.

De prachtige opbouw in songs als Where Are You GoGoGoing To? en The City, The Airport geeft dat ook optimaal aan. En dan heb ik het dus alleen nog maar over de eerste 3 songs van het album gehad. Van alle andere songs op dit album kan ik ook niet genoeg krijgen. Het talent spat van de songs af. Ik kijk nu al uit naar de andere albums ( The Year of River Fontana, Citadel Band en Loney , Noir) die dit jaar officieel uit gaan komen.