Het vorige album Sologne van de Zweedse Loney, Dear ligt, door een erg late release, nog geen half jaar in de shops. Met een nieuwe platendeal op zak ligt het nieuwe album Loney,  Noir er nu ook al. In het geval van Loney, Dear overigens geen enkel probleem. Van zijn muziek kun je gewoon geen genoeg krijgen.

Zoals reeds in de recensie van een paar maanden geleden vermeld is Loney, Dear, echte naam Nils-Emil Svanangen, een echte muzikale doe-het-zelf-artiest. Hij schrijft zijn eigen songs en neemt ze zelf laag voor laag op. Hij bespeelt ook nog eens alle instrumenten zelf.

In eerste instantie verspreidde hij zijn songs via het web of bood ze als een CDR, met eigen artwork, aan. Dat ging behoorlijk geruisloos maar met een snelle word to mouth werd hij al snel ontdekt door een Amerikaans platenlabel dat zijn albums graag wilde uitbrengen. Terwijl zijn voorlopige oeuvre in de remastering en her-pers ging, bood het Regal label een nieuwe deal aan.

Geweldige uitvinding het internet! Vooral voor muzikanten die eigengereid zijn en nooit in eerste instantie een deal aangeboden zouden krijgen. Svanangen ging rustig zijn gang en bouwde binnen korte tijd, in zijn woonkamer, een prachtig oeuvre op. En die songs lijken alleen maar mooier en mooier te worden. Loney,  Noir laat alweer zoveel meer horen dan Sologne.

Natuurlijk is er die onmiskenbare geniale Brian Wilson zelfknutselarij die Loney, Dear als geen ander beheerst. Hij doet dat met een pracht die net zo gemakkelijk aan The Flaming Lips of aan Mercury Rev doet denken. Ook Loney, Noir openbaart zich na een aantal draaibeurten pas optimaal.

De gelaagde songs, een rustige opbouw met akoestische gitaar en stem, bouwen steeds tot mooie climaxen op en zuigen je helemaal de muziek in. Zijn emotievolle, wat hoge, stem doet de rest. Muziek om nooit genoeg van te krijgen!