Er is altijd al een vriendschappelijke connectie tussen The Cure en Siouxsie & The Banshees leden geweest. Robert Smith valt in het verleden verschillende keren als gitarist bij de gotische ijskoningin in, en start met The Banshees gitarist Steven Severin het nevenproject The Glove op. Tijdens de opnames van het laatste echte The Cure Disintegration meesterwerk lopen de spanningen binnen de band zo hoog op dat de onhandelbare Lol Tolhurst direct na de afronding ontslagen wordt. In het sterrenparadijs Los Angeles kickt hij van zijn alcohol- en roemverslavingen af, ontmoet hij de liefde van zijn leven en stort hij zich op het familiebestaan.

Als Siouxsie Sioux in de lente van 2023 het podium betreedt is voormalige geliefde en The Banshees drummer Budgie niet meer van de partij. Deze gemiste muzikant heeft zijn zinnen op de samenwerking met Lol Tolhurst gezet en kondigen in de zomer hun gezamenlijke project aan. Het mag duidelijk zijn dat dit met het percussie duo een ritmisch spektakel is. Producer Jacknife Lee sluit zich bij het tweetal aan en het Lol Tolhurst x Budgie x Jacknife Lee trio is een feit. Toch is Los Angeles een veel breder gedragen plaat waaraan verschillende muzikale kopstukken een bijdrage leveren. Zo staan op de gastenlijst onder andere The Edge van U2, James Murphy van LCD Soundsystem, Mark Bowen van IDLES, Bobby Gillespie van Primal Scream, Isaac Brock van Modest Mouse en lo-fi soulheld Lonnie Holley vermeld. Dat dit voor Lol Tolhurst een mooie gelegenheid is om tevens zijn Goth boek te promoten is een geraffineerde bijkomstigheid.

Toch verlopen de Los Angeles opnames niet geheel vlekkeloos volgens planning. Drummer Kevin Haskins haakt vanwege de hernieuwde interesse in Bauhaus af, en ook IDLES frontman Joe Talbot heeft andere verplichtingen. Het gemis van Kevin Haskins compenseren ze met de veelzijdigheid van het basistweetal, drie drumkapiteins op het schip is ook wel een overdaad aan explosiviteit. Lol Tolhurst heeft vrijwel geen binding met zijn Britse geboortegrond meer en Los Angeles is een sfeerbepaling van de engelenstad, waarbij import muzikanten bijna niet geaccepteerd worden. Zijn zoon Gray Tolhurst woont daar zijn hele leven en is als gitarist en tekstschrijver in de aan The Cure verwante depri postpunkband Topographies actief (een aanrader trouwens!), en levert tevens de nodige lyrics voor de Train with No Station track aan.

Los Angeles laat zich bijna als een duistere hectische autobiografische film noire soundtrack lezen. Een eerbetoon aan de daar tevens gevestigde acteursgemeenschap, inclusief de onvermijdelijke verlokkingen, de beloofde gouden bergen en het meer realistische hoge werkeloosheidsgehalte. Een avontuurlijk concept, al loop je door het brede scala aan gastmuzikanten het risico om die eigenheid te verspelen. Lol Tolhurst en Budgie functioneren in het verleden het beste in een ondergeschikte rol waarbij een dominante bandleider de aandacht naar zich toetrekt. Bobby Gillespie bezit tevens die arrogante overheersende houding en is een veilig vangnet welke als leadzanger drie albumtracks draagt. Maar laat ik niet op de feiten vooruit lopen en Los Angeles een eerlijke kans gunnen.

Bobby Gillespie verkent voorzichtig de This Is What It Is (To Be Free) exotica. De berustende tribals mengen zich aangenaam in de soulpsychedelica. Het is meer The Creatures dan Siouxsie & the Banshees, je hoort onmiskenbaar de hand van Budgie in het geheel terug. Een hoorbaar ouder geworden Bobby Gillespie heeft het prima begrepen, hij overschreeuwt met zijn dunnere zwakkere stembereik hierbij het tweetal nergens. Het is een kwestie van gewenning, hij heeft er zin in, klinkt geïnspireerd en laat zich door de song leiden. Los Angeles is een sexy schizofrene LCD Soundsystem clubtrack. Heerlijk door elkaar gehusselde James Murphy gekte, met vroege eighties Burundi drums. Het is overduidelijk dat The Creatures vooral de creatieve uitlaadklep van Budgie was, en dat hij in deze samenwerking die lijn doorzet. Het is net wat complexer, gedurfder en excentrieker.

Het destructieve nasmeulende gitaargeweld van Mark Bowen maakt van Uh Oh een gejaagde stadse psycho track. Met laaghangende politiehelikopter basakkoorden, jazzy straatstiltes en multinationale bezwerende tribals staat Uh Oh voor de chaotische onvoorspelbare nachtleven ethiek van Los Angeles. Het zware claustrofobische Ghosted at Home is het noodgedwongen thuiszitten. Ceremoniemeester Bobby Gillespie maakt er een eigen met drugs overgoten feestje van. Verslaafd aan escapisme, verslaafd aan het randleven, grenzen doorbreken. Bobby Gillespie is hier verbaal in topvorm, dan verbleekt zijn kwetsbare gezongen This Is What It Is (To Be Free) performance bij deze zelfverzekerde uitvoering.

Het is niet verkeerd dat The Edge nieuwe uitdagingen aangaat, het meer elektronische Train with No Station doorbreekt de geroutineerde saaiheid van de U2 gitarist. Het heeft meer raakvlakken met zijn Passengers gefreak en de The Unforgettable Fire jamsessies, waarin Brian Eno als een muzikale ambient wizzard of Oz aan de touwtjes trekt en minder met het latere Jacknife Lee U2 werk. Bodies is te stevig demonisch voor de laatste Lonnie Holley Oh Me Oh My plaat, maar wat staat de hoogbejaarde zanger hier volledig in zijn kracht en haalt het maximale uit zijn stembereik. Houdt hij op zijn solowerk de ingetogen woede nog enigszins onder controle, hier gaat hij dus wel helemaal los. Harpspeelster Mary Lattimore krijgt de onmogelijke taak om hem te temperen, maar als een oude uitgestreden leeuw geeft hij zich aan de berustende klanken over.

Het instrumentale Everything and Nothing is interessant, omdat hier het tweetal volledig op elkaar is aangewezen. Everything and Nothing grijpt naar de chemical beats uit de jaren negentig terug. Een dansbare clubtrack waarbij alle binding met het kenmerkende muzikale verleden geëlimineerd wordt. Los Angeles distantieert zich eigenwijs van de postpunk hoogtijdagen, blijkbaar ligt die pijn nog te ondiep aan de oppervlakte om daarmee geassocieerd te worden. De gesproken Travel Channel rap van Pan Amsterdam ademt het broeierige rassenrellen als nasleep van de Rodney King mishandeling in 1992 uit. Lol Tolhurst ervaart dan als kersverse buitenstaander de angstcultuur spanningen van dichtbij, de impact en de haat tegen het blanke politieke rechtssysteem is direct voelbaar. Dat de hiphopper het vermogen bezit om er de nodige humor in te stoppen, maakt er een ironisch cynisch geheel van.

Country of the Blind is meer jaren tachtig Miami Vice dan Los Angeles. Zover ligt het niet van elkaar verwijderd, maar het heeft net wat sterker die kleurrijke upper class cocktail luxe, en is minder aan die hardwerkende armoede te linken. Bobby Gillespie is lekker in extase, door de blazers uitspattingen beweegt hij zich probleemloos vrij in die glitterglam high society rond. De niks aan de hand yuppie gemeenschap die in hun eigen roze bubbel leeft. Als eenheid zou het zelfs beter werken met enkel Bobby Gillespie op het vaste loondienstlijstje, maar dan mis je wel die overige samenwerkingen.

De zonsverduisterende The Past (Being Eaten) eclipse intermezzo werkt naar de Los Angeles climax toe. Geluidsgoeroe Isaac Brock van Modest Mouse overstijgt op We Got to Move het Jacknife Lee aandeel. Wat zijn meerwaarde in de Lol Tolhurst x Budgie x Jacknife Lee bandnaam is, blijft een vaag grijs gebied. Schijnbaar is hij achter de schermen weldegelijk van groot belang, daar laat ik mij verder niet over uit. Modest Mouse vergezelt het tweetal naar Oosterse sferen om vervolgens in de overbevolkte elektronische kraut snelwegen te verdwalen. We Got to Move, tegen de stromingen inzwemmen. Bewegen om de vooruitgang te evenaren, bewegen tegen de nutteloze stilstand, bewegen om het achterlatende te ontvluchten.

In het dromerige Noche Oscura getuigt The Edge dat hij weldegelijk van geschikt Songs of Experience restmateriaal in bezit is. Een hoog, maar niet verkeerd Pop gehalte, al blijft het net teveel in de demofase hangen. Gelukkig legt James Murphy na het LCD Soundsystem meesterwerk American Dream zijn hoofd niet ten ruste, al mag die langverwachte opvolger wel een keer komen. Hij begrijpt met Skins de uitgespeelde Los Angeles verval visie, maar misschien neemt het drietal nou juist net die American Dream plaat als ijkpunt. Het thema speelt zich voornamelijk in het hoofd van Lol Tolhurst af, Budgie werkt het grotendeels verder op papier uit. Ondanks dat Tolhurst nog steeds actief in zijn band Levinhurst is, komt zijn aandeel hier wat onwennig op de achtergrond over. Los Angeles is een tikkeltje te fragmentarisch. Over het feit dat Lol Tolhurst en Budgie goede muzikanten zijn bestaat verder geen twijfel, zonder een geordende dirigent nemen de inhuurkrachten echter leidend de dans over.