Het hele Bandcamp platform en het sociale medium gebeuren is slechts een beperkt middel om de muziek aan de man te brengen. In de praktijk werkt dit lang niet altijd, waardoor je afhankelijk bent van een groter platenlabel welke in je geloofd, het vertrouwen uitspreekt en alles in werking zet om een groter publiek te bereiken.

Dit ondervindt het piepjonge punkrock noise trio Lifeguard uit Chicago. Het goedbedoelde onafhankelijke kleine Born Yesterday brengt in de zomer van 2022 het amper opvallende Crowd Can Talk uit. Het lukt ze echter nog niet om een vuist te maken, waardoor deze al snel in de vergetelheid verdwijnt.

Wat doe je dan als net afgestudeerde scholieren. Kijk je verder en start je een vervolgopleiding, of kies je voor de zekerheid van een betaalde baan. Of jaag je toch die gekoesterde droom na, en zoek je naar die geschikte platenlabel kandidaat en overtuig je deze door een handvol aan nieuw materiaal af te leveren.

Het brutale Lifeguard pakt het grondig aan, het siert ze dat ze met deze gedurfde mentaliteit zich bij Matador juist wel in de kijker spelen. Sterker nog, het levert niet alleen opgefriste kansen op, ook de Crowd Can Talk EP verdient een herbehandeling. En zo treden ze met een tweetal releases gelijktijdig in de spotlight en brengen ze de dubbel EP Crowd Can Talk / Dressed in Trenches vrijdag 7 juli op de markt.

Heb ik het drietal eigenlijk al voorgesteld? Nee, helemaal niet bij stil gestaan. Laten we stellen dat zingend en tevens bassend boegbeeld Asher Case die voortrekkersrol op zich neemt, maar dat hij zich niet boven zijn bevriende oud klasgenoten plaatst. Kai Slater zet zich als gitarist op de kaart en neemt tevens de backing vocals voor zijn rekening en drummer Isaac Lowenstein voltooit het gezelschap. Door hun hardwerkende vechtershouding zijn ze al snel in de omgeving van Chicago een gevestigde naam, de vooruitziende blik richt zich op meer toeschouwers, meer concerten, meer festivals en een bredere naamsbekendheid.

Doordat de drums blikkerig op de voorgrond staan opgesteld ademen de tracks zeer overtuigend dat do it yourself gevoel uit. Gelukkig houdt Matador dit in waarde en laten ze er niet een flinke lading aan filters op los. Ondanks dat er begrijpelijk een hiaat in het opnameproces zit, gebruiken ze beide keren exact dezelfde opnameruimte in Electrical Audio studio en wijkt technicus Mike Lust ook nu niet van hun zijde.

New Age (I’ve Got A) is een snoeiharde brainwashing machine, waarbij ze dat ongecontroleerde gecontroleerde live gevoel perfect samenvatten. Een operatieve drilboor welke een forse aantasting van het tandglazuur is. Door de afvragende houding van de zanger zit je direct in zijn afwachtende gedachtegang. De harde vocale uithalen accentueren die opgekropte twijfel, de boosheid, angst en onmacht. Een sterk staaltje generation next wanorde, waar het onderzoekende I Know I Know dieper op inhaakt.

Met het ritmische Fifty Seven herpakken ze enigszins de haalbare rust, al is het hier ook die ijzingwekkende emo scream van Asher Case die het verschil maakt. Het explosieve freakende duistere bijna zeven minuten durende verontrustende Typecast sluit de Crowd Can Talk EP af. Hoe ver ga je om jezelf met een niet bestaand personage te identificeren, waar licht de grens tussen fictief en realiteit.

Na deze oorverdovende aanslag ben je uiteraard nieuwsgierig hoe Lifeguard zich verder ontwikkelt. De Dressed in Trenches EP is net wat scherper, dromeriger en meer uitgebalanceerd, al trekt de wild van zich af meppende Isaac Lowenstein daar in de 17-18 Lovesong amper wat van aan. Schijn bedriegt, bij de stuurloze Alarm fase II gaat de rem er vanaf, en blijkt vooral dat Asher Case zijn verbale emoties net wat meer de baas is. Ook nu kiezen ze voor een lange afwijkende albumtrack. Ten Canisters (OFB) is een ware noise explosie, waar industrial drones de zompige baspartijen inluiden.

Asher Case raaskalt er zijn destructieve mantra’s doorheen, waarmee hij een traumatisch hypnose effect bewerkstelligt. De dreigende alles moet kapot houding blijft domineren. Als je halverwege die verharde ondergrond al tot asresten afgebrand hebt, hoe moet je dan verder? Het onheilspellende Shutter Shutter is een gecalculeerde trap na, en met het na rokende Tell Me When maken ze een einde aan deze heftige gehooraanslag. Een geslaagde zet om zich met twee EP’s te presenteren. Het gemiddelde publiek kan een volwaardige Lifeguard plaat waarschijnlijk niet eens aan.