×

Recensie

Pop

27 januari 2012

Lana Del Rey

Born To Die

Geschreven door: Sophie Westhiner

Uitgebracht door: Universal

Born To Die Lana Del Rey Pop 3.5 Lana Del Rey – Born To Die Written in Music https://writteninmusic.com

Tussen alle hate-mail, liefdesverklaringen, plagiaatbeschuldigingen en vermeende modellencontracten brengt zangeres waar we maar geen grip op kunnen krijgen nu – eindelijk, na vier maanden – haar debuutalbum uit: Born To Die. Lana Del Rey stond sinds het uitbrengen van Video Games al met een voet aan de grond, maar stampt nu definitief de muziekwereld binnen.

Het verhaal kennen we ondertussen wel: Lizzie Grant was een onopvallend zangeresje met onopvallende liedjes. Totdat er een platenbaas kwam die haar uiterlijk en songs een metamorfose gaf, wat resulteerde in popje Lana Del Rey. Mysterieus, retro maar vooral enorm sexy. Een formule die insloeg als een sensuele bom. Video Games werd meer dan 2 miljoen keer bekeken op YouTube en concerten in Londen en Amsterdam waren binnen no time uitverkocht. Een prestatie dat haar niet meer wordt afgenomen. Toch begint het succes kleine scheurtjes te vertonen: tijdens haar eerste Britse radio-interview beantwoordde Miss Del Rey een vraag doodleuk met “fucking hell”. En daar houden de Britten niet zo van. Ook haar optreden begin januari bij Saturday Night Live bevestigde niet de hoge verwachtingen van de fans en popcritici: De mystieke dame werd opeens een klunzig meisje, en ook haar zangkunsten waren niet van het niveau waar we met z’n allen op hadden gehoopt. Niet handig als je debuutalbum op het punt van uitkomen staat.

Lana verkondigd in verschillende interviews dat ze van retro houdt, zoals te zien is in de clip van Video Games. Born To Die laat echter niet veel van die retro-invloed horen. Million Dollar Man zou een perfecte soundtrack voor een nieuwe James Bond-film zijn, en in dat opzicht mag ze zichzelf terecht een “gangsta Nancy Sinatra” noemen, maar voor echt retro bevat Born To Die te veel hiphop-elementen. Met als hoogtepunt National Anthem, waarin ze meer rapt dan zingt, wat een beetje onhandig klinkt. Lana is namelijk geen rapper. Net als dat ze niet echt een goede zangeres is. Talloze stemmetjes passeren de revu, iets wat na enkele nummers gaat vervelen en soms zelfs irriteert. Dat geldt ook voor de muziek. De violen, de drum en de oude-mannenstem die ‘all right’ roept in het nummer Born To Die, komen op de plaat net iets te vaak terug, zodat veel songs klinken als een herschikking van dat eerste nummer. De lage stem die ze opzet in Video Games en Blue Jeans werkt als een bevestiging van het zwoele imago, maar die wordt op de rest van de plaat niet meer gebruikt.

We kunnen het debuut van deze zwoele bad girl nu bestempelen als middelmatig, maar gaat het daar om? Eigenlijk niet. Het gaat niet om de afzonderlijke elementen, zoals haar zangkunsten en de kwaliteit van de liedjes, het gaat juist om het hele plaatje. En dat plaatje klopt. Ze is een lust voor het oog – en nee, we gaan dus niet wéér zeuren over die misschien opgespoten lippen – ze weet hoe ze een mysterieus type moet neerzetten, en hoe ze de aandacht moet trekken. Dat bijna elk nummer over een man gaat die haar heeft bedrogen, of juist te aantrekkelijk is, past bij haar verleidelijke imago. En aan alle schrijvers van die hatelijke berichten op internet over het neppe imago van Del Rey: David Bowie is er heel groot mee geworden.



  1. Born To Die
  2. Off To The Races
  3. Blue Jeans
  4. Video Games
  5. Diet Mountain Dew
  6. National Anthem
  7. Dark Paradise
  8. Radio
  9. Carmen
  10. Million Dollar Man
  11. Summertime Sadness
  12. This Is What Makes Us Girls