Ondanks de gedurfde koersverandering is het toch behoorlijk pijnlijk dat een gesettelde grootheid als Kurt Wagner het publiek met het afstandige This (Is What I Wanted to Tell You) verrast. Waar zijn die prachtige mistroostige emoties, de warmte en die gemeende oprechtheid waarmee ze een plekje in de harten van singer-songwriter aanhangers opeisen? Lambchop vindt zichzelf opnieuw uit, en bereikt het jongere publiek met het gebruik van de vocoder.

De kenmerkende beeldende stem is grotendeels weggefilterd, waardoor emoties vlak en afstandig overkomen. Een forse hiaat in de carrière van Lambchop die eigenlijk al met het teleurstellende elektronische Flotus is ingezet en waarbij het vorig jaar verschenen Trip coveralbum eindelijk mondjesmaat die gehoopte stap vooruit is. Lambchop werkt hier weer als een band samen, en niet als het Kurt Wagner eenmansproject.

Redelijk overtuigend herpakken ze zichzelf op het half uur durende Showtunes, wat mede door zijn korte lengte nog wat onwennig aanvoelt. De keuze om zo snel al nieuw materiaal te presenteren is misschien wat voorbarig. Het geniale croonende A Chef’s Kiss heeft die gedroomde meesterlijke schoonheid van het oudere werk, en behoort absoluut tot het ouderwetse topniveau van het Lambchop materiaal. Gelukkig is daar die overtuigende verhalende aarzeling in de breekbare Kurt Wagner stem weer aanwezig, en wordt zijn kwetsbaarheid niet meer door technische snufjes gecamoufleerd maar door de puurheid van aards toetsenwerk en het subtiele blazersarrangement van CJ Camerieri opgepoetst. Samen met de van Yo La Tengo bekende bassist James McNew zijn ze verantwoordelijk voor de tracks die naar het warme geluid van vergeten tijden teruggaan.

Ondanks dat de dance op Drop C absoluut beter tot het recht komt dan bij vorige platen, zorgen ze ook hier weer voor de nodige verwarring. Echt een gevalletje van less is more, zeker nu de singer-songwriter zo in topvorm verkeert. Breed theatraal en met de nodige dreiging pakken ze in het deprimerend geblazen instrumentale Papa Was a Rolling Stone Journalist door, een (te)kort intermezzo waar CJ Camerieri de hoofdrol opeist. Wat een aanwinst is deze melancholische trompettist en hoornblazer toch, zijn aanwezigheid is van even groot belang als de vocale Kurt Wagner treurnis. Ze zoeken elkander in Unknown Man op. Het tweede Showtunes hoogtepunt waarbij de vocoder nog eventjes als vervelende stoorzender optreedt. Het krachtige instrumentale Impossible Meatballs is tevens zo’n hemelse samenwerking, het bewijs dat die sobere aanpak het beste resultaat oplevert.

Onnodige toegepaste effecten brengen het huiskamerjazz beginstuk in het soulvolle Fuku aan het wankelen. Het is veel doeltreffender om sneller naar de daadwerkelijke song over te schakelen, waardoor het een tikkeltje minder fragmentarisch overkomt. Een misstap welke vervolgens niet meer te herstellen is, hoe sterk verstillend de song zich ook ontwikkelt. Dat het wel degelijk kan werken blijkt uit het revancherende The Last Benedict. De klassieke vrouwelijke operastem heeft een ander soort treurnis als de gedragen Kurt Wagner voordracht die hier heerlijk oud en geleefd klinkt. De basis voor een overtuigende comeback is gelegd, nu alleen nog snel die elektronica op zolder opbergen.