Ondanks de gedurfde koersverandering is het toch behoorlijk pijnlijk dat een gesettelde grootheid als Kurt Wagner het publiek verrast met het afstandige This (Is What I Wanted to Tell You). Waar zijn die prachtige mistroostige emoties gebleven, de warmte en die gemeende oprechtheid waarmee ze een plekje opeisten in de harten van het singer-songwriter aanhangers? Lambchop vindt zichzelf opnieuw uit, en lijkt aansluiting te zoeken bij het jongere publiek door een vocoder aan het geluid toe te voegen.

De kenmerkende beeldende stem is grotendeels weg gefilterd, waardoor de emoties vlak en afstandig overkomen. Een forse hiaat in de carrière van Lambchop die eigenlijk al is ingezet met het teleurstellende elektronische Flotus en waarbij het vorig jaar verschenen coveralbum Trip eindelijk mondjesmaat die gehoopte stap vooruit is. Lambchop werkt hierop weer samen als een band, en niet meer zozeer als het eenmansproject van Kurt Wagner.

Redelijk overtuigend herpakken ze zichzelf aardig op het half uur durende Showtunes, wat mede door zijn korte lengte nog wat onwennig aanvoelt. De keuze om zo snel al nieuw materiaal te presenteren is misschien wat voorbarig. Het geniale croonende A Chef’s Kiss heeft die gedroomde meesterlijke schoonheid van het oudere werk, en mag absoluut tot het ouderwetse topniveau van het Lambchop materiaal gerekend worden.

Gelukkig is daar die overtuigende verhalende aarzeling in de breekbare stem van Kurt Wagner weer aanwezig, en wordt zijn kwetsbaarheid niet meer gecamoufleerd door technische snufjes maar opgepoetst door de puurheid van aards toetsenwerk en het subtiele blazersarrangement van CJ Camerieri. Samen met de van Yo La Tengo bekende bassist James McNew zijn ze verantwoordelijk voor de tracks die teruggaan naar het warme geluid van vergeten tijden.

Ondanks dat de dance invloeden op Drop C absoluut beter tot het recht komen dan bij de vorige platen, zorgen ze ook hier weer voor de nodige verwarring. Echt een gevalletje van less is more, zeker nu de singer-songwriter zo in topvorm verkeert. Breed theatraal en met de nodige dreiging wordt er doorgepakt in het deprimerend geblazen instrumentale Papa Was a Rolling Stone Journalist, een (te)kort intermezzo waar de hoofdrol is vergeven aan CJ Camerieri.

Wat een aanwinst is deze melancholische trompettist en hoornblazer toch, zijn aanwezigheid is van even groot belang als de vocale treurnis van Kurt Wagner. Ze zoeken elkander op en vullen elkaar aan in Unknown Man. Het tweede hoogtepunt van Showtunes waarbij toch de vocoder nog eventjes als vervelende stoorzender optreedt. Het krachtige instrumentale Impossible Meatballs is tevens zo’n hemelse samenwerking, het bewijs dat die sobere aanpak het beste resultaat oplevert.

Onnodige toegepaste effecten brengen het beginstuk van de huiskamerjazz in het soulvolle Fuku aan het wankelen. Het zou veel doeltreffender zijn om sneller over te schakelen naar de daadwerkelijke song, waardoor het een tikkeltje minder fragmentarisch overkomt. Een misstap welke vervolgens niet meer te herstellen is, hoe sterk verstillend de song zich verder ook ontwikkelt.

Dat het wel degelijk kan werken merk je in het revancherende The Last Benedict. De klassieke vrouwelijke operastem heeft een ander soort treurnis als de gedragen voordracht van Kurt Wagner die hier heerlijk oud en geleefd klinkt. De basis voor een overtuigende comeback is gelegd, nu alleen nog snel die elektronica op zolder opbergen.