De laatste jaren had Kurt Wagner allerhande speeltjes gevonden die het geluid van zijn  band Lambchop radicaal anders lieten klinken. Effectpedalen, loops, synths, beats en  zwaar ge-autotuned vocalen voerden de boventoon. Wagner stond met zijn “gefreak” zo ver op de voorgrond dat het klonk als solo releases, waarop andere bandleden meer een ondersteunende rol hadden. Nieuw en fris? Jazeker, maar het stootte daardoor ook een grote groep oude fans af. Die zaten niet te wachten op robot-achtige electronic met vleugjes bevreemdende psychedelica van deze eigenlijk traag voortschrijdende, experimentele altcountryband.

Deels kan TRIP – een coveralbum waarop elk bandlid zijn eigen cover mocht uitzoeken om op te nemen voor deze release –  een terugkeer naar het verleden genoemd worden. De piano heeft namelijk een prominente rol  en ook een tragisch klinkende pedalsteel van oudgediende Paul Niehaus (onder andere te horen op Damaged uit 2006, maar normaal bandlid in Calexico) is terug. Hierdoor horen we weer invloeden van rokerige bar-rock, wals en altcountry.

Luister maar eens hoe het tempo op George Jones cover Where Grass Won’t Grow helemaal naar beneden gaat en er weinig herkenbaars overblijft van de countryklassieker. De track klinkt zo duidelijk als Lambchop dat je bijna zou vergeten dat het een cover is. De zomerse garagerock van The Mirrors zijn Shirley behoudt dan wel de garagerock drive, maar door Wagner zijn donkere stem neigt de neergezette toon hier plotseling meer naar David Bowie-glamrock.

Leuk en eigenzinnig dus, hoe Lambchop hier een middenweg weet te vinden tussen hun oudere muziek en de nieuwe experimenteerdrift. Die electronic beats, drones, loops en autotune zijn namelijk niet verdwenen. Stevie Wonder zijn Golden Lady wordt ontdaan van de soul en klinkt nu als een psychedelische spacerock jam, waar opeens ook weer ruimte is voor Wagners geliefde vocale vocoder speeltjes.  Het zit duidelijk op het randje van goede smaak, maar Lambchop komt er hier eindelijk mee weg, omdat de experimentele electronic goed gecombineerd wordt met warm rokerige bar-rockklanken veroorzaakt door dominante piano en een trager tempo.

Helaas gaat Love Is Here and Now You’re Gone van The Supremes wel finaal de mist in door de track helemaal vol te proppen met bevreemdende synths, samples en beats waardoor de sfeer erg carnavalesk is. Alsof Lambchop vond dat de sfeer op TRIP te serieus werd en het eventjes tijd was voor een luchtig “grapje” tussendoor.  Zo kan gezegd worden dat niet elke track even goed werkt. Echter houdt Lambchop het deze keer wel spannend door mooi te balanceren tussen de altcountry waarmee ze bekend werden en de futuristische electronic van hun laatste releases. Het resultaat vliegt soms uit de bocht, maar is meestal gelukkig erg sfeervol en mooi.