Het duurde een tijdje voor het tweede album van de in Los Angeles wonende multi-istrumentaliste en zangeres Lael Neale het levenslicht zag. Steeds weer verdwenen teksten, maar vooral ook melodieën de prullenbak in. Soms heb je gewoon een andere aanpak nodig, een nieuwe creatieve impuls. Deze kwam er eindelijk toen ze de Omnichord ontdekte en er mee ging experimenteren. Dat beviel en toen producer Guy Blakeslee haar een taperecorder gaf voor de slaapkamer was de nieuwe sound compleet. Kaal, minimaal, beperkt in de mogelijkheden en lo-fi opgenomen op 4-track. Maar al deze limieten hielpen  juist voor meer creativiteit. Een soort back-to-basics, maar door het geluid van de Omnichord dan wel op een heel unieke wijze.

Het resultaat is Acquainted with Night, waar ze niet meer nodig heeft dan die Omnichord, gitaar, haar stem en een enkele gastbijdrage op fluit en extra gitaar. Maar vooral op de eerste helft van het album maakt ze het zichzelf onnodig ingewikkeld door te veel vragen te stellen: het leven, de dood, God, de natuur, familie, van al deze onderwerpen maakt ze één groot vraagstuk. Een vraagstuk wat dan ook nog het liefst moet rijmen. “Shadows move slowly, I know that you know me as one who was made for the light. But if I could show you, I can unfold to become acquainted with night” klinkt het in het titelnummer, dat als een ketting met dit soort mistige rijmpjes aan elkaar wordt geregen. Het resultaat zullen we maar poëzie noemen, of toch slechts gebakken lucht? Kies maar! Het is vooral frustrerend omdat ze die mist niet nodig heeft. Dit blijkt vooral op de tweede helft van het album, waar haar liedjes concreter klinken, meer alledaags en niet zo krampachtig vasthouden aan rijm. Plots krijgen we meer concrete dingen te horen, zoals in For No One For Now: “It’s a new day/ But I am making toast in the kitchen for no one, for now”. Het “For no one, for now” gedeelte komt steeds terug in het lied en plots wordt het de luisteraar duidelijk dat het allemaal wel goed komt, het is maar tijdelijk. Zo spreekt de track verlangen en vastberaden hoop uit, maar geen eenzaamheid.

Juist de muzikale invulling zorgt voor een welkome balans, zodat niet al de focus op dat tekstuele komt te liggen. Zo hoort de luisteraar al snel dat de Omnichord meerdere klanken voort kan brengen. Meestal klinkt het als orgel, zodat de tracks lekker monotoon doordreunen en meer gewicht krijgen dan je eigenlijk zou verwachten. Een donkere sfeer die iets doet denken aan de meer orgel georiënteerde tracks  van Nico (Velvet Underground etc.). Echter in de meer lichtvoetige liedjes van dit album denken we plots flarden dromerige harpklanken te horen. Soms denken we zelfs een baslijntje te horen. Kortom, een  veelzijdig instrument.  Waar vooral speelse drumcomputerklanken en de lo-fi productie ervoor zorgen dat het geheel altijd knus en luchtig blijft klinken. Zo ligt het album zelfs met die dominerende Omnichord nooit zwaar op de maag.

Zo kent Acquainted with Night vooral tekstueel twee gezichten: het mistig poëtische- en het meer concreet alledaagse karakter. Vooral die tweede categorie zou wat dominanter naar voren mogen komen. Het had voor een sterker, meer veelzeggend album gezorgd. Over de unieke, muzikale invulling en de prachtige neergezette sfeer – die nog eens wordt versterkt door de nostalgische lo-fi video’s, opgenomen in geboorteplaats Virginia – valt namelijk niets negatiefs te zeggen. Verbeterpuntjes om mee te nemen naar album nummer drie, maar de goede start is er zeker!