Veel van de thuisopnamen die Kurt Cobain maakte zijn nu dan ook op album uitgebracht. Veel van deze opnamen van de veel te jong overleden frontman van Nirvana werden reeds gebruikt in de documentaire met dezelfde titel.

Of je nu dit soort persoonlijk opnamen moet uitbrengen blijft een interessante discussie. Kurt Cobain en de nalatenschap van Nirvana is al zo veel misbruikt dat je ook deze laatste stap nog wel had kunnen bedenken. Wie besluit om opnamen die de man thuis, voor zichzelf, maakte aan de wereld toe te vertrouwen blijft vreemd giswerk. De vraag blijft altijd of de overleden persoon daar wel blij mee zou zijn. En of je zulke persoonlijke opnamen het waard zijn met de wereld delen al helemaal.

Over Montage of Heck kunnen we na het beluisteren van 10 tracks al wel duidelijk zijn dat het om exploitatie van materiaal gaat dat nooit uitgebracht had moeten worden. Fijn om voor een documentaire te gebruiken als basismateriaal voor het latere grote Nirvana-werk maar de meeste opnamen zijn gewoonweg te onbenullig en halen de kracht van die vele Nirvana-klassiekers weg. Ze maken de mythe van Cobain ook niet bepaald groter.

Opvallend dat er vele journalisten zijn die Montage Of Heck dan nog belangwekkend noemen omdat het de folkroots van Cobain zou bevestigen of zijn grote songschrijftalent. Dat wisten we toch allang, en vooral via de songs die zo werden opgenomen als Cobain het echt zelf wilde? Het was daarnaast fijn geweest als de vele flarden die echt nergens over gaan, probeersels met studioapparatuur en het vreemde stemmetjeskabinet tussen de best wel interessante aanzetten tot nieuwe songs als Letter To Frances, She Only Lies, Aberdeen en albumafsluiter Do Re Mi, waren weg gefilterd. Ze maken het normaal luisteren naar Montage Of Heck vrijwel onmogelijk.