Amper veertien jaar oud besluit Kristin Hersh om samen met haar stiefzus Tanya Donelly een rockband te beginnen. Throwing Muses is al snel een feit, echter een grillig verkeersongeluk werpt een zwarte schaduw over de emotionele lading van het songmateriaal. Kristin Hersh wordt tijdens een fietstocht aangereden, loopt een dubbele hersenschudding op en haar sensitieve waarneming is vanaf dat moment totaal verstoord. Geluiden komen harder binnen, het lukt Kristin Hersh om deze fragmenten te ordenen en in haar liedjesschrijfproces een belangrijke plek te gunnen. Dit ongeval triggert echter ook haar bipolaire stoornissen en stemmingswisselingen. Zeker in haar beginjaren werkt de singer-songwriter voornamelijk vanuit die manische heftige periode, pas later tijdens haar solocarrière laat ze de depressieve donkere kant meer van zich spreken. Vreemd genoeg levert dit persoonlijke gevecht om haar demonen te bedwingen en te controleren haar grootste hit succes op. Natuurlijk speelt het een rol dat Michael Stipe van R.E.M. de partnerrol in dit intens persoonlijke Your Ghost duet vervult. Hips and Makers wordt breed opgepakt en het latere werk blijft altijd in de schaduw van dit prachtige debuut staan.

Het Throwing Muses verloop is onzeker. Het kost Kristin Hersh veel moeite om relaties te onderhouden, waardoor de stabiliteit van de band gevaar loopt. Pas als de zangeres de balans in het leven hervindt en ze duidelijk een keuze tussen het intieme solo materiaal, het stevige Throwing Muses geluid en het vergelijkbare 50 Foot Wave rocksound maakt, keert de innerlijke rust terug. Ze gaat een vriendschapsverband met de spoken die haar leven teisteren aan, sluit een slecht lopend huwelijk af en hervindt in 2020 bij voormalige Throwing Muses bassist Fred Abong het geluk. Clear Pond Road is ondertussen alweer haar twaalfde soloplaat. Dus Clear Pond Road is haar meest tevredengestelde fortuinlijke niks aan de hand album? Zeker niet, het is allemaal melancholisch zwaar, met een verbitterde zware somberheid. Een gebroken Kristin Hersh klinkt alsof ze haar hese stem totaal kapot gezongen heeft, moe en zeurderig. Kortom, Clear Pond Road behoort tot haar beste solowerk.

Bewitched Reruns, de betovering is er weer. Door de folky inslag klinkt het allemaal onbevangen gemoedelijk, het is Kristin Hersh die gelijk in haar boze stiefmoeder personage rol kruipt. Waarom is de wereld om haar heen zoveel mooier dan de kwellende aura’s die zich als een lilapaars wolkenveld om haar vormen. Juist die binnengehouden paranoia vreet zich een weg naar buiten. Gepassioneerde strijkers buigen zich onderzoekend over Kristin Hersh heen, komen benauwend dichtbij, bestuderen haar en eisen een stukje muziekbeleving op. En Kristin Hersh? Die laat dat allemaal toe. De dromerige gitaren zijn niet helemaal afgezworen. Dit krachtige instrument draagt ze al als een onderzoekende puber met zich mee, en biedt haar die vertrouwde zekerheid welke ze nooit zal afvallen. Voor het eerst mis ik dat jeugdige karakter in haar stem en hoor ik vooral een oude aangetaste persoonlijkheid waarbij de ongecontroleerde gekte zeer sterk op de voorgrond treedt. Wat is het heerlijk om die geleefde vocalen te omarmen.

Natuurlijk klinkt Kristin Hersh altijd puur en eerlijk, voor het eerst staat het mooie zingen niet meer op de voorgrond. Het is smerig, boos, jaloers, ontevreden. Ze overstijgt de wanhoop en maakt korte metten met haar traumatische verleden. Alsof die vernieuwde sociale zekerheid haar de mogelijkheid biedt om dit definitief af te sluiten. Een soort van verwerkingsplaat van een dolende ziel die het eindpunt van haar zoektocht bereikt, en daar vrede mee heeft. Ze lacht samen met het onbevreesde onschuldige gefluit het Ms Haha cynisme weg. Uiteraard haalt ze nog steeds de kracht uit de omliggende schoonheid om haar heen. Het prachtige Dandelion getuigt van het vermogen om omgevingskleuren en natuurbelevingen met haar persoonlijke gemoedstoestand te mengen waardoor er nieuwe verftinten ontstaan. Uiteindelijk vervaagd een paardenbloem tot onvaste stukjes en dwalen deze eenzaam op de grond af. Ook hier ontbreekt alle houvast en zekerheden.

Het eeuwige Constance Street wachten krijgt door die dreigende bas een naargeestig sfeertje. Is dit de schuld van Fred Abong die door zijn toedoen bewust of onbewust een stempel op de track drukt? Het geestverruimende Thank You, Corner Blight ontvlucht de verlokkingen van Los Angeles, verslavingsgevoeligheden en roemtragiek. De stad waar verloren engelen in die zelfvernietigende egocentrische eeuwigheidswaan ronddolen. Met het sprekende Valentine’s Day Massacre schrijft Kristin Hersh het liefdesverdriet van zich af. Ergens diep van binnen schuilt nog steeds dat onzekere afgewezen pubermeisje, die relationele voortgang niet kan plaatsen. Eyeshine fragiliteit borduurt op dit thema voort. Krachtig in haar eenvoud, Reflections on the Motive Power of Fire is een sterk staaltje aan Kristin Hersh bedeesdheid. Er is grof geweld voor nodig om die gesloten oester open te breken. De strijkers zagen zich een weg door dat pantser heen, om dat serene middelpunt te bereiken.

Palmetto verzuipt in klassieke theatrale herhalingsoefeningen en hypnotiserende veldopnames moerasgronden. Vaak werkt dit averechts, hier geeft het een klassiek renaissance effect mee waardoor het onoverwinnelijke Palmetto alleen maar groeit. Het Tunnels doolhof is zoekende naar de juiste verbindingsweg naar het licht. Nu blijft de tragisch klagende Kristin Hersh ondergeschikt aan de kwaadaardige donderwolken die boven haar blijven hangen. Clear Pond Road is de unplugged grungeplaat die Kristin Hersh nooit met Throwing Muses heeft kunnen maken, maar die altijd wel onzichtbaar aanwezig was.