Er zijn weinig singer-songwriters die om de ene helft van hun werk worden gehaat in het ‘rechtse’ Nashville en om de andere in het ‘linkse’ San Francisco. Kris Kristofferson is zijn leven lang niet anders gewend, en hij heeft er vast geen minuut van wakker gelegen. In deze prima set uit september 1981 maakt hij met You Show Me Yours (And I’ll Show You Mine) weer eens gnuivend duidelijk dat het lidmaatschap van de Grand Ole Opry nimmer zijn ambitie is geweest, maar even later jaagt hij de vermeende avant-garde de gordijnen in door zijn lied over Maria Magdalena nadrukkelijk aan te kondigen als “a song about a working girl who was saved by Jesus Christ”.

Kristofferson bestaat nu eenmaal uit tegenstellingen. Zo vertolkt hij tijdens dit optreden met spontaan gemak – en een ook anno 2013 merkwaardig effectieve hippiesentimentaliteit – krakers als Me And Bobby McGee, terwijl Here Comes That Rainbow Again zijn beheersing van hillbilly-vertelkunst demonstreert, in de geest van zijn generatiegenoot Tom T. Hall. Zijn contrastrijke natuur èn zijn charisma als uitvoerend artiest legt hij daarnaast meeslepend aan de dag in de versie van Sunday Mornin’ Comin’ Down. Kristofferson staat tijdens deze concertregistratie al vijf jaar droog, en klinkt desondanks alsof hij nog steeds iedere dag begint met het bierontbijt uit de song. Het is opnieuw illustratief voor KK, een man van uitersten, die zich niet te goed voelt voor een smartlap van het type Help Me Make It Through The Night, hoewel hij met Loving Her Was Easier misschien wel het mooiste liefdeslied uit de popgeschiedenis heeft neergepend.