Laten we wel wezen: natuurlijk hoeft dit Kristoffersons laatste kunstje niet te zijn. Hij is ‘pas’ zesenzeventig en zijn drie jaar oudere collega Willie Nelson denkt eerder over een mooi eeuwfeest dan over het naderende einde.

Toch is het misplaatst om Feeling Mortal af te doen als een louter retorische oefening. De troubadour ziet de – al dan niet imminente – realiteit compromisloos onder ogen, en Don Was heeft de plaat nog kaler geproduceerd dan de beide voorgaande schijven (waaronder Closer To The Bone uit 2009). Het gebrek aan opsmuk heeft tot gevolg dat Kris’ oude, gebarsten stem het album moet dragen, een gok die ijzingwekkend goed uitpakt – ongetwijfeld doordat Kristofferson ook in de confrontatie met de dood zichzelf blijft, wars van alle conventies. Tegen elke mode in betoont hij in het titelnummer de Schepper erkentelijkheid voor dit leven, even direct en onbevangen als hij het ruim veertig jaar geleden kon doen: God Almighty here I am/ Am I where I ought to be/ I’ve begun to soon descend/ Like the sun into the sea / And I thank my lucky stars/ From here to eternity/ For the artist that you are/ And the man you made of me. God masseert de bittere werkelijkheid echter niet weg, en de laatste regel is een sobere herhaling van de eerste: Wide awake and feeling mortal. Het thema dat de plaat zijn naam geeft, komt nog beklemmender terug in Castaway. De zanger stuit hier tijdens een zeiltocht op een ronddobberend karkas van een schip, en ziet in dit drijvende houten spookhuis een verwijzing naar zijn eigen ondergang. Het beeld mag niet erg origineel zijn, maar Kristofferson heeft er genoeg aan om je de haren te berge te doen rijzen.

Intussen betreft het hier zeker geen sterfbed in songs. De bard is nog vitaal genoeg om in alle listen en lagen van de liefde te tuinen (My Heart Was The Last One To Know), gaat met vertederend brutale charme op de versiertoer (The One You Chose), terwijl hij in You Don’t Tell Me What To Do (hieronder te beluisteren) zijn leeftijd juist presenteert als een vrijbrief om zich van niemand meer iets aan te trekken: Gone are the reasons for changing my mind/ Gone like the future that I’ve left behind. Hier doet Kris zichzelf tekort, want hij heeft zich ook in de bloei van zijn bestaan niets gelegen laten liggen aan wat “men” van hem vond of wilde. Hier maakt hij dit hoogstens opnieuw duidelijk, misschien wel het beste in twee liedjes over totaal verschillende andere oude mensen. Mama Stewart vormt een deemoedig eerbetoon aan een vrouw die, geïnspireerd door haar “good old time religion”, onder alle omstandigheden de eenvoudige verwondering over het leven heeft behouden, Ramblin’ Jack is het verhaal van Elliott als de ultieme, ontembaar excessieve outlaw. Beide oden kunnen als sentimenteel worden afgedaan – en beide blijven net zo aan je kleven als de even ver uit elkaar liggende klassiekers Why Me en Me And Bobby McGee.

Wie meent dat Kristofferson niet kan zingen, zal door deze plaat niet op andere gedachten worden gebracht. Ik stel daar dan het criterium van Geoff Muldaur tegenover: “I always ask myself just one question: do I believe him? If I do, then he’s a good singer”. Wedden dat Kristofferson ook nu de toets van de o zo kritische Muldaur met glans heeft doorstaan?